De afsluiting van deze onbeschrijfelijke, mooie reis

Aan het einde van het vorige schooljaar heb ik al te horen gekregen dat ik deze reis heb afgesloten met een 8+. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee maar dit weerhield mij niet om mijn verhalen af te maken en alle andere verhalen nog te delen.

In heel mijn reis is er veel gebeurd zoals je hebt kunnen lezen. Ik heb risico’s genomen en ben alle uitdagingen aangegaan. Ik heb geweldige mensen ontmoet die mij hebben geïnspireerd. Ik ben anders gaan kijken naar wat voor ons vanzelf sprekend is, ook heb ik zoveel andere culturen leren kennen en dat alles in één land.

Naast alle mooie momenten waren er ook een aantal dingen waarvan ik ben geschrokken zoals de ruwe omgang met dieren, het afval in de natuur en de mensen die op straat leven of in een eigen gemaakt hutje naast de weg wonen wat vol loopt met regen als het even slecht weer is. En zo ook de mensen die dus bijna niks hebben en toch gelukkig zijn en proberen zoveel mogelijk uit het leven te halen.

Toen ik me realiseerde dat ik sommige dingen niet kan veranderen drong het tot me door dat ik misschien ook niets zou moeten willen veranderen, want wat is deze plek prachtig. Wat ik wel heb kunnen doen is naar mijn idee leuke en leerzame lessen gegeven en leuke activiteiten georganiseerd. Ik heb mijn steentje bijgedragen in de maanden dat ik er mocht zijn.

Ik kan niet omschrijven wat deze reis met mij heeft gedaan, woorden schieten tekort. De liefde die ik heb mogen ontvangen en de dingen die ik heb mogen leren. De herinneringen die ik nooit zal vergeten. Een deel van mijn hart is bij hen en dat blijft zo en ook al ben ik al bijna een jaar terug het gemis blijft lastig. In 90 dagen ben ik me gaan hechten en werd dit mijn tweede thuis, een thuis waar ik sneller aan gewend was dan ik had verwacht. Waarschijnlijk doordat ik wist wat ik kon verwachten. Het kostte me langer om in Nederland weer mijn plekje te vinden toen ik eenmaal terug was. Waar iedereen weer druk is en zich laat lijden door de vluchtige maatschappij. Dankbaar ben ik voor elke lach die ik heb mogen ontvangen, voor iedereen die ik heb mogen ontmoeten, voor alles wat ik heb mogen leren, dankbaar voor alle ervaring die ik in één reis heb mogen opdoen.

Bij deze wil ik van de gelegenheid gebruik maken om iedereen te bedanken. Iedereen die mijn filmpjes heeft bekeken, mijn verhalen heeft gelezen, de foto’s hebben geliked en voor alle lieve berichten en kaartjes. Het verraste me hoeveel mensen met mij hebben meegeleefd. Het gaf mij de kracht om soms tot midden in de nacht te werken aan al mijn verhalen en filmpjes. De belangrijkste verhalen staan nu digitaal zwart op wit en laat ik staan om hopelijk meer mensen te inspireren deze uitdaging aan te gaan. Als je zelf op reis wilt, kies dan vooral wat het beste bij jou past!

Deze tijd zal ik nooit vergeten en ik kan niet wachten om terug te keren om iedereen weer in mijn armen te sluiten.

‘’Caminante, no hay camino, se hace camino al andat’’

‘’Reiziger, er is geen pad, je moet het pad al gaande banen.’’
Spaanse dichter: Antonio Machado

Met de leerlingen naar het museum

Samen met de leerlingen van The Little Angels hebben we bedacht om naar het museum te gaan, dit als afsluiting van al mijn lessen. In mijn les kwam ik erachter dat geen van de kinderen ooit in een museum was geweest dus dacht ik, tijd om dit eens te organiseren. Het museum heb ik al eens eerder bezocht maar toen was ik alleen waardoor ik de kinderen al een beetje kon voorbereiden op wat ze gingen zien. Ook heb ik in de voorafgaande lessen kunnen bespreken hoe mensen zich gedragen in een museum.

Met twee andere begeleiders gaan we met de groep leerlingen op pad. We worden opgehaald door een ouder van een student met een klein busje. Zoals gewoonlijk willen ze dat ik voorin ga zitten, toch laat ik weten dat ik achterin ga zitten bij de rest. Dit geeft de ruimte om in het busje de dansjes te oefenen die we in de les vaak doen en kunnen alle kinderen nog even hun energie kwijt, dat is fijn want dadelijk moeten ze een tijdje luisteren en zich rustig gedragen.

Naast alle studenten gaat er ook nog een dochter van één begeleidster mee. Met deze groep worden we rond geleid door het museum. Aangezien het de eerste keer voor de kinderen is en het niveau van de leerlingen hun Engels nog niet hoog genoeg is bespreek ik met de rondleidster dat het het beste is om de rondleiding in het Birmees te doen.

Bij de eerste twee vitrines worden er veel foto’s gemaakt en worden deze onder de leerlingen ook aan elkaar getoond tijdens de uitleg waardoor dus ook reacties ontstaan en een klein beetje rumour ontstaat, dus maak ik van het eerste stille moment gebruik om uit te leggen dat we het beste de foto’s na de uitleg kunnen maken. Ik geef na elke uitleg ze even de tijd om foto’s te maken voor degene die dat willen. Na dit gesprek was iedereen veel aandachtiger aan het luisteren.

Bij elke ruimte worden er dingen verteld maar daarnaast is er genoeg ruimte om zelf even rond te kijken. De leerlingen maken volop foto’s en komen ook met vragen maar wat ze precies zeggen hoor ik van de begeleidster die mee is, want al kan ik een beetje Birmees de meeste gesprekken zijn voor mij nog moeilijk te volgen. Tussendoor oefen ik met de leerlingen Engels door kleuren die we terug zien in de werken te benoemen en ook hoe we de werken noemen (schilderij, beeld, foto). In het museum is veel te bewonderen.

Het is een cultureel museum waarbij onder andere de oude ambacht tentoon word gesteld en de kleding die ze vroeger droegen.

Na de rondleiding wachten we buiten op het busje en in de tussen tijd houden we een pauze en deel ik fruit uit dat ik had meegenomen, onvoorstelbaar hoe blij iedereen kan zijn met zoiets kleins.

Aan het einde van de dag ben ik vooral trots op de leerlingen, ze hebben goed geluisterd en leken ook erg geïnteresseerd. Een week later wanneer voor mij de laatste les is besteed ik tijd om alles terug te halen van wat we in het museum hebben gezien. Ik geef de opdracht een werk te kiezen om na te tekenen. Uit hun hoofd komen de eerste krabbels op het papier. Na deze opdracht bespreken we wat iedereen heeft gekozen en krijgt iedereen de mogelijkheid om wat te vertellen over deze nieuwe ervaring.

Het organiseren van deze trip was een succes!

Karma Kalaw

Om vijf voor zeven sta ik klaar om opgehaald te worden om naar plaats Kalaw te vertrekken. Liever vijf minuten te vroeg dan te laat.. Om zeven uur is er alleen nog niemand en naar een kwartier wachten word ik zenuwachtig. Ik probeer het nummer op de busticket meerdere malen te bellen maar helaas neemt niemand de telefoon op, dus besluit ik te rennen naar de shop waar ik mijn bus tickets heb gekocht. Bij aankomst zie ik dat de shop nog dicht is, gelukkig is de winkel ernaast wel open en zij proberen mij te helpen. Helaas weten zij ook geen oplossing en op dat moment loopt er een Birmese jongen binnen die tijd vrij maakt om mij ook te helpen. Hij belt ook meerdere keren en krijgt eindelijk iemand te pakken. Hij laat me weten dat het het beste is hier te wachten, meteen hierna krijg ik een stoeltje aangeboden om op te zitten. Om 7:40 komt eindelijk het busje aan op het kruispunt. Samen met de jongen en twee monniken die ik in de tussen tijd heb ontmoet lopen we naar het busje. Eindelijk zit ik gerustgesteld in de bus en zwaai ik de jongens uit. Om half negen kom ik pas aan op het bus station. Hier stappen we over naar een ander busje waar ik voor de eerste keer pas verplicht ben om mijn gordels om te doen.

Na een paar minuten in de bus kom ik erachter dat mijn sleutel niet meer in mijn broekzak zit. Aangezien ik het snel merk zijn er maar een paar plekken waar de sleutel kan zijn, de winkel waar ik op een stoeltje heb gezeten, de vorige bus of op de weg naar de shop toe. In de bus bel ik een aantal keren met de busmaatschappij, helaas zien zij op de stoelen waar ik heb gezeten geen sleutel. Ookal weet ik zeker dat de sleutel in mijn broekzak zat, controleer ik toch een paar keer mijn tas. Verder informeer ik de jongen van de shop die me vanochtend eerder al heeft geholpen en een vrijwilligster van de school. Allebei hebben ze voor mij gekeken in en rondom de winkel. Helaas kreeg ik het bericht dat er niks is gevonden.

Het is altijd vervelend als je iets kwijt raakt, maar iets wat niet helemaal van jou is maakt het nog vervelender. In de verdere busrit ben ik alleen maar nog aan het bedenken wat ik kan doen. Alles op papier zetten, de tas nog een keer checken of misschien eerder naar huis om zelf te gaan zoeken.

Kalaw is wel de plek waar ik me al een hele tijd op had verheugd. Dit is de plek waar ik heb kunnen reserveren om olifanten te verzorgen. Hiervoor moet je vroeg reserveren, omdat dit erg gewild is. Kalaw ligt in de bergen omringd door de natuur. Mijn hotel voor de aankomende dagen is ook al gereserveerd. Dit doet me uiteindelijk besluiten om niet eerder terug te gaan. Ik heb hard gewerkt om hier te zijn en het lijkt me geweldig dus het zou onverstandig zijn om meteen terug te keren. Ook heb ik geen zekerheid dat ik de sleutel terug vind als ik eerder terug ga.

Hoewel mijn gedachten de eerste dag nog heel erg bij de sleutel is ga ik toch op pad om de omgeving te zien. Ik loop door het centrum en ook nog binnen bij een pagode, hierna loop ik pas naar het hotel. Avondeten doe ik daar en dan ga ik vroeg naar bed. De eerste dag ben ik in gedachten volop bezig geweest met mij sleutel en de tweede dag, de dag met de olifanten besluit ik dat ik vooral wil genieten van dat moment en me even niet bezig te houden met de sleutel. Om half zes zit ik al klaar voor het eten en om zes uur vertrek ik naar het olifantenpark. Ik hoef er pas om negen uur te zijn, maar aangezien ik besluit te lopen vertrek ik op tijd zodat ik niet te laat zal aankomen.

Na een eindje lopen vraag ik wat mensen of ik de goede richting op ga. Helaas kennen de meeste mensen de plek niet en kunnen me dus niet verder helpen. Na een tijdje stopt er een auto naast me en bied me een lift aan. Ookal zit de auto helemaal vol met mensen ze maken toch plek voor mij. Iedereen stelt zich voor en hieruit komen hele gesprekken. Ook krijg ik een ontbijt pakketje met koekjes en drinken. Wat een verwennerij om met deze mensen mee te mogen rijden. Één vrouw uit de auto komt uit Singapore en geeft me ook nog haar email adres voor als ik ooit in de buurt ben. Ze willen een eigen school beginnen en nodigen me nu al uit daar les te komen geven.

Door deze rit kom ik veel te vroeg aan en hierdoor kan ik nog even genieten van de thee. Als eerste mag ik naar de olifanten toe om ze te gaan voederen. Wat zijn het toch prachtige dieren. Langzaamaan komen er meerdere mensen bij en in totaal zijn we met zeven personen. Deze dag maak ik mee met een Amerikaans stelletje. Zij hebben al vaker olifanten verzorgt in andere landen, dat is ook wel te merken aan hun omgang. De eerste keer dat ik de pompoen voerde aan de olifant kan ik je wel vertellen dat ik een beetje zenuwachtig was. Naast een rondleiding en veel informatie over de olifanten mogen we ook de olifanten wassen. Het water is koud, maar dat vergeet ik meteen zodra ik weer in contact ben met de olifant.

De olifanten hier hebben hun eigen natuurgebied. Ze worden s’ochtends en s’middags verzorgt en dan weer losgelaten. In die uren krijgen ze eten, worden ze gewassen, de poten worden verzorgt en ze worden gecheckt op hun gezondheid. Iedere olifant heeft daarnaast zijn eigen medische dossier.

s’Middags genieten we van een lekkere lunch en na lunch planten we boompjes in zakjes, deze worden als ze groter zijn in hun natuurgebied geplaats. Terug bij de olifanten kunnen we ze weer voederen. Normaal gesproken mag je maar één olifant wassen, maar toch vraag ik of het niet nog één keer mogelijk is. Het was zo mooi en leuk, maar daardoor ook erg kort. Na overleg krijgen we nog een andere olifant die we mogen wassen.

Uiteindelijk krijg ik nog het aanbod om met het personeel terug te rijden. In de tussentijd dat hun alles opruimen kan ik me nog even midden in de natuur douchen.

Deze dag kost veel meer als de olifanten zien in de dierentuin, maar dit geeft een zoveel beter gevoel. Het geld wat ze hiermee ophalen gaat ook vooral naar het welzijn van de dieren. Op de olifanten word ook alleen maar door het personeel gereden en ze zijn grotendeels van hun tijd vrij, midden in hun eigen natuurgebied. Het personeel behandeld ze met respect en verwennen ze zoveel mogelijk.

De dag van mijn vertrek ga ik achter op de scooter van een medewerker van het olifantenpark samen naar het Indein dorp. Na deze schone bezienswaardigheid gaan we terug naar Inle lake. Hier pak ik s’avonds weer de bus terug richting de school. Ik kom s’nachts aan op het busstation en nadat er een hond in mijn jurk heeft gehangen pak ik de eerste taxi van het busstation naar school. Eenmaal veilig aangekomen klop ik aan bij een vrijwilligster waar ik even mag overnachten. De volgende ochtend ga ik meteen op zoek naar de sleutel. Met een foto van een gelijke sleutel ga ik alle winkels af waar ik langs ben gekomen. Vele mensen in de winkels kunnen gebrekkig Engels en met een foto van de sleutel die niet precies op de sleutel lijkt die ik zoek hoop ik maar dat mensen het begrijpen. Winkel na winkel word de kans kleiner dat iemand de sleutel heeft gevonden. Bij de laatste winkel voor de shop waar ik ben geweest leg ik mijn verhaal voor de zoveelste keer uit. De man loopt weg zonder enig gebaar waardoor ik denk dat hij mij niet begrijpt maar hij loopt naar een boom die bij de stoep staat waar ik opeens zie dat mijn sleutel in de schors is gestopt. Mijn lach is niet meer van mijn gezicht te krijgen. Ik bedank hem duizendmaal. Ik geloof nu wel een beetje in karma, misschien omdat ik me toch niet druk heb gemaakt dat ik de sleutel alsnog heb gevonden.

Onorganiseerde en onvergetelijke treinreis

Normaal gesproken ben ik een iemand die alles tot in de puntje wilt plannen. Graag heb ik de zekerheid dat alles goed verloopt maar deze dag laat ik alles op me afkomen. Soms vraag ik me namelijk af hoe het zal zijn om niks van tevoren te regelen, hoe verloopt het dan en gaat er dan niet van alles mis? Graag heb ik de touwtjes in handen en de regie loslaten is dus iets wat ik niet makkelijk doe. Dit weerhoud mij natuurlijk niet om dit een keer te proberen.

Het enige wat ik heb afgesproken is om met Princess naar het treinstation te gaan om 7 uur. De enige afspraak van deze dag en hier gaat het al mis. Als ik bij de Golden House aankom blijkt dat Princess dacht dat we om 8 uur zouden vertrekken, een kleine communicatiefout. Terwijl ik wat tijd met de andere kinderen door breng maakt Princess zich klaar om te gaan.

Met Princess achter op de fiets richting het treinstation hebben we nog steeds geen idee waar we zullen uitkomen. Het gekke is dat ik me hier nu een keer niet zo druk om maak als anders. Als het niet lukt dan hebben we het op zijn minst geprobeerd.

De fiets is geparkeerd en we lopen naar binnen.  We worden van het ene loket naar het andere loket gestuurd. Het is lastig een treinrit te vinden waarbij we in een dag terug kunnen keren. De treinen hier rijden namelijk erg sloom en zijn soms dagen onderweg. Na een paar keer in de verkeerde rij te hebben gestaan komen we bij een loket waar we kaartjes kunnen kopen voor Shwe Bo. De plek waar Yi Mon geboren is volgens Princess, verder weten we er niks vanaf.

Wat ik erg bijzonder vind is dat je hier 5 verschillende klasses hebt voor je zitplaats. Zo is er een ordinary class, first class, upper class, standard sleeper en special sleeper. De special sleeper is erg luxe waar je een aparte ingang, toilet, slaap- en woongedeelte hebt. Ook zijn beddengoed en water inbegrepen. Er is een maximum van 4 personen per coupe.

Zelf kiezen we voor de ordinary class dit zijn gewoon simpele houten bankjes, deze plekken zijn er in elke trein en zijn vaak overvol met lokale mensen. Hoewel we in de goedkope wagon zitten hebben we net als alle andere passgiers een prachtig uitzicht en nu is er ook meer als genoeg plek om te zitten. In de trein komen continu mensen langs met hele maaltijden. Aangezien het een lange rit is en Princess nog niet heeft gegeten besluiten we hier maaltijden te kopen. Na een tijd komen we aan in Shwe Bo en als we uitstappen gaan we tegen de menigte in. De mensen die met de trein mee willen stappen al in terwijl er nog een hoop mensen uit willen stappen.

We nemen bij aankomst  even de tijd om rond te lopen en deze plek te verkennen. Opeens moet Princess naar de toilet, omdat er geen restaurant in de buurt is komen we aan bij een huis waar de mensen ons warm ontvangen. Terwijl Princess naar het toilet is krijg ik water aangeboden en bananen. Ook krijg ik een waaier in mijn handen gedrukt voor tegen de warmte. Het is een groot huis voor hier maar als je weet dat er 7 mensen om mij heen staan en de kans groot is dat ze daar allemaal wonen valt het heel erg mee. Ze weven achter het huisje hout wat ze gebruiken om muren van huisjes te maken. Ook hier neem ik de kans om het ook zelf te proberen. Het lijkt makkelijker dan het is. Als Princess terug komt regelen ze ook nog een motortaxi die ons brengt naar de beste plekken van Shwe Bo.

In het plaatsje zelf bezichtigen we het paleis van Shwe Bo. Het is wel mooi om te zien, maar het kan niet tippen aan mijn avondtuur binnen de muren van het paleis in Mandalay. Het voelt goed om dingen eens te bekijken zonder enige voorkennis. Verder zien we deze dag nog tempels en een pagode. We besluiten op tijd terug te gaan aangezien we anders niet binnen één dag terug zullen zijn. Door de jongeman worden we bij het station afgezet en vanuit hier reizen we terug naar de school in Mandalay.  

Voor mij was dit een uitdagende en ook een geslaagde dag. Het is toch een fijn gevoel om voor nieuwe dingen open te staan. Niet alles tot in de puntjes te regelen en alles op je af te laten komen is iets wat ik in de toekomst met me mee neem.

Watervalfestival Thingyan 2017

De dag na het aanzoek begint het Waterfestival, voor degenen die dit festival niet kennen dit is een boeddhistisch festival wat in totaal 5 dagen duurt. Het is de manier hoe hun het nieuwe jaar vieren. De datum word berekend door middel van de Birmaanse kalender. De eerste vier dagen giet iedereen water over je heen dit staat voor het zuiveren van de ziel, dit zorgt voor een goed begin van het nieuwe jaar. De laatste dag is het nieuwjaar en zijn de meeste birmezen vrij, waardoor bijna alle winkels en restaurants gesloten zijn.

Ben en ik maken het festival de eerste dag mee in Bagan samen met een onze tourgids. In de ochtend en vroege middag zijn we tussen de tempels en op een plek waar ze handgemaakte decoratie maken. Tijdens deze scooter rit worden we maar een paar keer nat gegooid (gezuiverd). In de middag besluiten we langs de drukste plekken van het festival te gaan. Grote podiums die speciaal zijn gemaakt voor dit festival met harde muziek en vrolijke, dansende mensen.

De mensen hebben potjes, flessen, emmers en tuinslangen, brandslangen waarmee ze proberen zoveel mogelijk mensen te zuiveren. Het water wat gebruikt word is niet altijd kraanwater er word water uit putten gehaald, water uit tonnen met grote ijsklonten erin en water met parfum. Uiteindelijk worden we helemaal doorweekt opgehaald door de hoteleigenaar met zijn pickup, die vroeg of wij het leuk vonden om achterin de laadbak te gaan staan. Door de natte kleren en de wind die we opvangen word het opeens heel koud en ook in de pickup worden we meerdere malen nat gespoten.

De dag hierna keren we terug naar Mandalay met het vliegtuig. Hier ontvangen we weer vele knuffels van de kinderen die blij zijn ons weer te zien. 's Avonds krijgt Zuzu het verhaal van het aanzoek als eerste te horen, we eten gezamenlijk en kijken de film van Moana en dit alles doen we op het dak van ons slaapverblijf. Het klinkt misschien heel gek.. maar het voelt alsof we een gezinnetje zijn. Het voelt hecht, vertrouwd en of we elkaar al veel langer kennen.

De derde dag van het festival vertrekt Ben in de ochtend naar het vliegveld. Het is erg lastig om voor een tweede keer afscheid te nemen. Deze twee weken zijn voorbij gevlogen. Terwijl we zoveel hebben gedaan en gezien. Doordat de kinderen met mij het waterfestival willen meemaken heb ik genoeg afleiding. Als we bij de main stage komen kijk ik mijn ogen uit. Het verkeer staat helemaal vast en de weg ligt vol met water. Kleine kinderen kunnen erin zwemmen. De podiums zijn reusachtig en bekende birmezen staan op te treden.

Het is een bijzonder feest met een mooie achterliggende gedachten. De andere kant van het verhaal is wel dat er 285 mensen zijn omgekomen tijdens dit festival. Daarnaast zijn er nog 1.073 mensen gewond geraakt. In totaal zijn er 1.200 strafbare feiten gepleegd als diefstal, drugsgebruik en moord. Bron: Myanmarese staatkrant New Light of Myanmar.

Het aanzoek!

Het aanzoek

Dit moment was een van de hoogtepunten van mijn reis en daarom wil ik dit met jullie delen. Ookal is het al een paar maanden terug het voelt nog steeds als de dag van gister dat Ben voor mij op zijn knieen ging.

Zoals jullie weten is dit alles gebeurd in Bagan. De dag begonnen met een heerlijk onbijt, direct erna door het transferbusje van ons hotel naar het centrum gereden. Hier besluiten we een scooter te huren. De hele dag reizen we door Bagan en bezoeken vooral de onbekende wegen en tempels. We komen deze dag vanalles tegen, onder andere een tempel vol met dieren. Momenteel is het hot season, waardoor er nu ook weinig toeristen zijn. Hierdoor zijn we regelmatig alleen in de tempels en op vele andere plekken.

Op een afgelegen pad komen we een kleine tempel tegen. Zelf vind ik de vorm bewonderingswaardig en bij deze tempel staan twee prachtige bomen met roze bloemen erin. Omdat er door het warme seizoen veel planten dood gaan door de droogte is het erg bijzonder dat deze bomen zo mooi in bloei staan. Ik verwonder me over deze magische plek waar zoveel rust heerst. Ondertussen is Ben met de camera bezig en neem ik de tijd om rondom de tempel te lopen.

Opeens verbaas ik me over de muziek die afspeelt. De camera staat op de scooter te draaien. De eerste gedachten die door mijn hoofd gingen was dat Ben romantisch met mij wilde dansen, maar in plaats daarvan doet hij mijn handen voor mijn ogen. Op het moment dat hij me aantikt en ik mijn handen laat zakken zie ik dat Ben op zijn knie zit en een ring in een doosje naar mij uitsteekt. Dit was iets wat ik totaal niet zag aankomen. Dus na een paar seconden stilte van verbazing en tranen van vreugde zeg ik volmondig ja! Omgeven door een fenomenale locatie en met de muziek op de achtergrond genieten we samen van dit moment. Het voelt even of we helemaal alleen op de wereld zijn. Dit verklaart ook meteen waarom hij zo zenuwachtig deed. Pas naar 5 minuten komen er twee mensen op de scooter voorbij, ze zien ons foto’s maken van de ring om mijn vinger. De vrouw komt terug gereden en feliciteerd ons in het Nederlands. Hoe wonderbaarlijk is het dat de eerste persoon die ons zo ziet een Nederlandse vrouw is!

Het was al een mooie dag, maar het aanzoek maakt het extra wonderlijk. Na nog een grote tempel te hebben bezocht keren we terug naar ons hotel. In het hotel krijg ik s’avonds een filmpje te zien hoe Ben mijn ouders om mijn hand heeft gevraagd. Met een cadeau wat hij helemaal zelf heeft gemaakt. Ik had niet verwacht dat iemand mij zo kon verassen.

Om Ben ook te verrassen regel ik samen met het hotel een speciaal diner voor twee personen. Ik spreek af om minimaal een half uur op de kamer te blijven. Dit lukt wel doordat we nog willen douchen en omkleden. Opeens word naar onze kamer gebeld, snel neem ik de telefoon op. Alles staat klaar en is geregeld. Ben is nieuwsgierig en met een smoesje heeft hij nog niks door. Eenmaal boven zien we een gedekte tafel voor twee personen onder een grote bloemen pergola. Kaarsjes staan rondom de tafel in de vorm van een hart en op de grond liggen allemaal bloemen. We genieten van het eten en krijgen nog een dessert cadeau. Een speciale afsluiting van een geweldige dag.

Voor onze foto online kwam hebben we eerst een aantal mensen ingelicht. De eerste met wie we dit wilde delen was Zuzu. Een meisje van de Golden House waarmee we een hele goede band hebben opgebouwd. In de eerste week had ze Ben verteld dat hij mij ten huwelijk zou moeten vragen. Wij deelden ons geluk en haar sprankelende ogen zal ik nooit vergeten. Hierna heb ik vriendinnen ingelicht en de andere kinderen uit de Golden House. Voor mijn opa en oma heb ik een kaart geschreven die Ben aan ze zal overhandigen. Ook zij reageerde vreugdevol en verrast.

Toen ik de foto op Facebook had geplaatst was het voor sommige een raadsel wat er veranderd was, maar vele zagen al snel waar het om ging. Ik wil iedereen heel erg bedanken voor alle lieve berichten. Het doet me onbeschrijfelijk veel dat iedereen zo mee leeft.

De trouwdatum staat nog niet vast, we willen naar deze dag toe leven en genieten. In Myanmar ben ik me gaan beseffen in wat een vluchtige maatschappij we leven. Dit keer wil ik even niet vast zitten aan een scherpe deadline waardoor je irrationele beslissingen kan maken. Ik wil de tijd nemen en bewust stil staan bij het moment, zodat wij met de mensen die wij liefhebben optimaal kunnen genieten van een bijzondere dag.

Voor de tweede keer in Bagan

Het was een paar dagen voor de terugreis van Ben dat wij nog graag naar Bagan zouden reizen. Door het aankomende Waterfestival was het onmogelijk om met de bus te reizen gezien deze helemaal vol zaten. Ben wilde heel graag Bagan zien, dat kon ik ook wel begrijpen omdat het een prachtige plek is, je word omsingeld door allerlei bijzondere tempels en pagodes. We besluiten om vliegtickets aan te schaffen. Voor mij word het de tweede keer dat ik naar deze plaats ga.

Een paar uur voor we naar het vliegveld gaan probeer ik op straat een taxi te regelen. De taxi staat aan de overkant van de straat en zoals ik al eens heb laten weten zijn de wegen hier erg druk. Na een aantal minuten kan ik eindelijk tot in het midden van de straat komen en moet ik weer wachten aangezien de auto’s, scooters, motors en fietsers achter elkaar aan komen. Het duurt even en dan opeens komt er een motor in plaats van achter mij langs, voor mij langs. Doordat mijn rechter voet iets verder naar voren staat word ik door waarschijnlijk het voetstuk van de motor geraakt, ik maak val in het midden van de drukke weg. Zo snel als de motor kwam was hij/zij ook weer weg.

Snel raap ik mijn mobiel van de grond en het verkeer gaat ondertussen gewoon verder. Zodra ik weer normaal sta kan ik weer doorlopen. Snel regel ik de taxi en loop weer terug. De mannen van de motortaxi’s vragen nog of alles goed gaat en na snel te knikken loop ik door. Binnen de poort stop ik een paar seconden met lopen en mijn adrenaline zakt en op dat moment voel ik pas de pijn. Kreupel loop ik naar de dokterpost op het schoolterrein. Er is geen dokter aanwezig, maar de assistant neemt nog wel de moeite om er een verband omheen te doen. Hierna probeer ik zo vlug als het lukt naar de kamer te gaan en leg Ben uit wat er is gebeurd. Terwijl Ben onze koffer verder inpakt ga ik naar de Bridging room om een verblijf uit te zoeken.

Er zijn vele opties, maar dit keer ga ik voor het eerst voor een luxe hotel. Het is ook nog een mooie aanbieding als we er 3 dagen verblijven. Voor we het weten zitten we in het vliegtuig en hoog in de lucht en zijn we ook weer zo geland, ik geloof dat we maar een half uur hebben gevlogen.

We betalen een hoge prijs voor de taxi, maar als we aankomen valt dat in het niet. Zelf kon ik het hotel al herkennen door de foto’s, maar Ben is nog een beetje verbaasd over hoe indrukwekkend het hotel eruit ziet in vergelijking met alle andere hotels. Het is een prachtig hotel met een grote open aankomsthal. We worden warm ontvangen en meegenomen naar onze kamer. De kamer is ruim en super schoon. We hebben daarnaast nog een eigen terras met uitzicht op het zwembad en op de achtergrond de bergen.

In Bagan hebben we een tour gehad met een reisgids, maakte we het Waterfestival mee, hebben we zelf plekken ondekt en als een kers op de taart heeft Ben mij hier ten huwelijk gevraagd! Aangezien er veel vraag naar is probeer ik het verhaal op papier te zetten. Het aankomende verhaal word het aanzoek.

Vervolg van Yangon

Vervolg van Yangon,

Na wat gegeten te hebben wandelen we verder en komen we uit bij een groot vierkant park, hier zien we dat aan bijna alle kanten van het park wel iets te zien is. We zien een kerk waarvan de poort op een kier staat en weten niet of het de bedoeling is maar nemen toch een kijkje om de binnenkant te zien. We zien al snel dat deze kerk van binnen lang niet zo mooi is als van de buitenkant. Niet veel verderop is de Sule pagode die midden op een grote rotonde staat. Vanaf hier proberen we de weg te vinden naar de Shwedagon pagode, dit is de allergrootste pagode in Myanmar.

We pakken de kleine stadsbus, want dit scheelt tijd. Uiteindelijk stappen we bij de verkeerde halte uit. Op de kaart zien we dat we te ver zijn meegereden en we lopen een stuk terug langs een meer en een klein uitgestorven pretpark. Bij de bushalte pakken we de eerste bus terug in deze bus is iemand die ons helpt om bij de juiste halte uit te stappen. Bij onze halte stapt ook een Engels sprekende jonge monnik uit en die loopt met ons naar de Shwedagon pagode. Op de weg naar de pagode betreden we de trappen met links en recht tot aan het einde allemaal kraampjes waar spullen worden verkocht. Dan zien we de grote Shwedagon pagode met 50.000 kilo bladgoud eromheen. Om deze grote pagode staan nog vele kleine pagodes met ook vele boedha beelden.

De volgende dag willen we nog naar een kerk die ik op de kaart had zien staan, dit blijkt de grootste katholieke kerk in Myanmar te zijn, de St Mary. Nadat we ons verbaasd hebben over het feit dat er in Myanmar zo een grote en mooie katholieke kerk staat willen we weten waarom alle beelden in de kerk afgeschermd zijn met paarse kleden, helaas spreekt de enige medewerker die aanwezig is geen Engels. Bij het verlaten van de kerk zien we nog een graf in de grond verwerkt en verbazen we ons weer, hier blijkt de Nederlandse bisschop Hendrick Janzen begraven te liggen. Later lezen we meer over deze bisschop, hij schijnt mee te hebben gebouwd aan de kerk. De kerk die door de Nederlandse architect Joseph Cuypers is ontworpen, zoon van Pierre Cuypers (Pierre Cuypers heeft onder andere het Rijksmuseum ontworpen).

Weer aangekomen bij het Hostel proberen we te plannen hoe we onze reis vervolgen en besluiten we naar Hpa-An te gaan. Op diverse kaarten die we hebben zien we dat er een vliegveld word aangeven bij Hpa-An dus pakken we een taxi naar het vliegveld van Yangon. Helaas voel ik me al snel niet zo lekker en probeer ik wat te slapen, ik hoor van Ben dat de rit best wel lang was en dat we allemaal rare binnendoor wegen hebben gehad. Bij het vliegveld proberen we zo snel mogelijk een loket te vinden waar ze tickets hebben naar Hpa-An, al snel blijkt dat dit nogal lastig is door de taalbarrière en uiteindelijk komen we er achter dat er helemaal geen vliegveld is in Hpa-An.

Het is al laat op de avond en we besluiten op het vliegveld te eten bij de KFC en vragen de Wifi code zodat we op internet kunnen zoeken of er andere opties zijn. We boeken een hotel dicht bij het vliegveld en lopen naar buiten, hier schreeuwen de taxichauffeurs je tegemoet met allerlei prijzen maar wij denken het wel te kunnen lopen, zodra we langs de weg lopen stopt de ene taxi na de andere taxi om te vragen waar we heen willen en allemaal vragen ze een andere prijs. De laatste taxi die stopt wil met ons onderhandelen en voor 1000 kyat (nog geen euro) brengt hij ons naar ons hotel.

In de hotel kamer zien we al snel dat het niet het meest schone hotel is maar wel lekker ruim, nadat we op bed neer ploffen zien we dat er een enorme spiegel boven ons bed hangt! Na een vreselijk ontbijt gaan we met de taxi naar het busstation, ook hier is het weer moeilijk om duidelijk te maken wat je wilt en waar je heen wilt maar nadat er een hele groep behulpzame mensen om onze taxi heen staan komen we dan toch op de juiste plek waar de lange busrit naar Hpa-An begint.