Alweer een maand hier

Ik woon hier vandaag precies een maand, de tijd vliegt hier zo voorbij. Dit is de eerste keer dat ik me echt thuis voel in een ander land, mensen begroeten me overal en de kinderen knuffelen me elke dag.

Een vrouw spreekt me aan op straat, ze vraagt of ik les geef op de school en we raken snel verwikkeld in een langer gesprek. De vrouw is een docent en geeft studenten bij haar thuis les. Ze wil graag met buitenlanders in contact komen om haar Engels en die van haar studenten te oefenen. Het gaat hier om vier studenten van de universiteit. Volgende week ga ik hiermee van start, ben benieuwd wat deze extra ervaring met mij zal doen.

Sinds afgelopen maandag werk ik nu ook op een zomer school. Twee lokale mensen van buitenaf hebben me hiervoor gevraagd tijdens mijn beeldende vorming les. Ik geef nu dus Engels aan twee groepen op deze basisschool. Op maandag en dinsdag anderhalf uur Engels met kinderen variërend van vijf tot veertien jaar oud en op woensdag en donderdag een klas vol kinderen van vier jaar oud. Een uitdaging, dat kan ik het wel noemen. Het differentiëren gaat met deze doelgroep en met dit vak toch best lastig. Je wilt dat de kleinste het begrijpt, maar ook dat het een uitdaging blijft voor de oudste van de groep.

Het schoolgebouw heeft een niet al te groot klaslokaal. De andere kinderen zijn in mijn lessen dus buiten of liggen boven te slapen. De kinderen zijn heel enthousiast en erg leergierig. Ze komen één keer in de zoveel tijd even gedag zeggen, ze reageren verwonderd wanneer ik ze kan begroeten met hun taal. Mingalaba, een woord dat ik veel heb geoefend voordat het goed in mijn geheugen bleef hangen. Het is niet erg lastig zou je denken om te onthouden, maar met alle overlaad aan namen en informatie is het toch nog een hele klus.

Voor het project in de school waar we proberen van afval leermateriaal te maken heb ik al een paar dingen uitgeprobeerd. Volgende week gaan we van deze ideeën en kleine try-out aan elkaar laten zien. De leermaterialen die goed blijken te werken zullen we uiteindelijk maken voor de klassen in de onderbouw.

Hiernaast begin ik volgende week in de houtwerkplaats, omdat ik met het idee kwam een kast met plantjes te maken voor buiten op het schoolterrein. Het tuintje op het dak van het jongenshuis word namelijk weinig gezien en een beetje vergeten als je de uitgedroogde planten ziet hangen. Ik hoop dat de kast een leuke uitstraling geeft en dat de plantjes nu beter verzorgd zullen worden.

Iets betekenen voor de mensen van hier, dat kan ik in ieder geval genoeg!

Handmade

Voor degene die mij nog niet kennen, ik ben iemand die zoveel mogelijk kansen die ik krijg aangrijp. Dat is ook hoe ik hier terecht ben gekomen. Soms moet ik opletten dat ik niet teveel tegelijk wil, maar tot nu toe is het altijd goed gekomen.

Mijn idee van deze reis was vooral veel leren van de mensen van hier. Ik vind alles wat met de hand gemaakt is interessant en dat komt hier heel goed uit. Jammer genoeg word niet op elke plek waar een product verkocht word datgene ook gemaakt.

Maar op sommige plekken en in de juiste dorpjes zie je mensen aan het werk. Zo hebben jullie al misschien mijn bamboe filmpje gezien. Deze plek kwam ik onverwacht tegen, omdat ik de weg kwijt was. Door de rust had ik nu wel de mogelijkheid om er naartoe te gaan en te vragen of ik mee mocht kijken. De mensen waren zo gastvrij, voor ik het wist stond er al een bamboe stoel klaar om in te gaan zitten. Ik heb verschillende filmpjes / foto’s gemaakt en alles goed in me opgenomen. Ik kon het niet laten om te vragen of ik het ook mocht proberen. Dit vragen ging met handen en voeten, want de Engelse taal was bij deze mensen niet bekend. Naar een paar minuten waren er geen twee maar vijf mensen die om me heen stonden om mee te kijken. Ik wilde ze bedanken en wat geld geven, maar dit wilde ze niet. Voor de volgende keer weet ik dat ik beter iets lekkers of een bloemetje kan halen.

In een straat hier niet ver vandaan worden schoenen gemaakt. Twee studenten zijn met me mee om te vragen of ik het van binnen ook mag zien. Ook hier is de Engelse taal nog niet bekend. De schoenen zijn allemaal van zwart leer, er zit nog wel een kleine variatie in modellen. Op deze plek zijn niet alleen volwassenen aan het werk, maar ook kinderen die eigenlijk op school zouden moeten zijn. Het blijft vreemd voor mij dat er in deze tijd nog plekken zijn waar het niet de normaalste zaak van de wereld is dat kinderen naar school mogen.

Nico heeft me aangeraden om naar het plaatje Amarapura te gaan. Bij de motortaxi wou ik even vragen hoe duur het zou zijn. Ik dacht eraan een andere dag te gaan met meer voorbereiding, maar dat begrepen ze niet en voor ik het wist was er een prijs afgesproken. Een spontane actie daar hou ik wel van.

De heenweg op zichzelf was al een hele ervaring. Normaal kan ik er best tegen om hard te rijden, maar nu ging het toch wel erg snel. Wat me nu pas voor het eerst opvalt is dat er ook niet echt ergens een snelheid staat aangeven. Op de motor kom ik erachter dat mijn helm wat los zit en zo naar achter waait. De hele rit heb ik me dus goed vastgehouden met één hand en met de andere hand de helm. Er zijn geen foto’s van, maar geloof me het zal er vast grappig uit hebben gezien. Onderweg is al veel moois te bewonderen, zo komen we langs vele pagodes. Voor de mensen hier ben ik zelf een bezienswaardigheid, iedereen kijkt me aan, ze praten over me en ze maken foto’s. Dat ze met me op de foto willen gebeurt hier wel erg vaak en ook op bijna alle plekken waar ik kom. Dit zijn ook niet alleen de mensen vanuit Myanmar, maar ook toeristen uit onder andere Thailand.

Bij aankomst bleek het museum en de opleiding waarvoor ik kwam dicht te zijn. Gelukkig vonden ik en mijn bestuurder een alternatief, een plek waar meiden satijn aan het weven waren. Het weven mocht ik hier niet proberen, want als er één ding mis gaat kun je niet meer terug en heb je de dure stof verpest. Dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben. Op de terugweg zie ik nog een shop met veel houten producten. Mijn motorrijder vind het niet erg daar nog even te stoppen. Het is er pauze, maar omdat ik kom kijken gaat er toch een man aan het werk. Wat prachtig om dit handwerk te mogen zien. Door mijn eigen ervaring met houtbewerking op de vrije school weet ik hoe lastig het is, een klein foutje en je kunt opnieuw beginnen.

In the end we only regret the changes we didn’t take

Wat een avontuur!

Dit verhaal wil ik graag met delen ook al is het een paar dagen geleden gebeurt. Afgelopen vrijdagmiddag had ik even wat tijd over en ik ben niet zo van het stilzittenn, dus bedacht ik me naar het paleis te gaan. Op de tweede dag na mijn aankomst in Mandalay heb ik een kaartje aangeschaft die je op verschillende plekken nodig hebt als entreebewijs. Je kunt dat kaartje vijf keer gebruiken en ik had nog een hokje vrij. Het kaartje is maar 5 dagen geldig, maar heb het hiervoor al twee keer kunnen gebruiken terwijl het niet meer geldig was.

Eenmaal aangekomen bij het paleis word mijn ticket gecheckt en mijn paspoort ingenomen die ik terug krijg als ik weer buiten de poort ben. De mannen die daar de wacht houden met hun grote geweren zijn erg vriendelijk en laten me zo naar binnen gaan. Door de poort heen zie je aan beide kanten twee trappen, ik loop omhoog want ik wil de muur wel van dichtbij zien. Naar twee korte filmpjes te hebben gemaakt wil ik een foto van het uitzicht maken. Dan begint een bewaker naar me te schreeuwen en te seinen. Dit is denk ik toch niet de bedoeling. Ik loop maar snel terug, want ik wil natuurlijk verder geen problemen maken op deze plek. De bewaker die me tegemoet komt lopen legt uit dat het verboden is om hier te komen. Ik leg hem uit dat ik geen bord heb gezien en als ik beneden nog is kijk staat die er ook niet. Dat maakt de verleiding groot om toch een kijkje te nemen. Een collega uit Amerika (backpacker) die ook op de school les geeft vertelde me dat ze voordat ze de trap wou betreden iemand haar al tegen hield. Best leuk dat ik dit dan wel met jullie kan delen in mijn filmpje.

Na dit kleine akkefietje ben ik nog wat later dus spring ik achter op de scooter bij een vrouw die me weg wilt brengen. Ze zet me af en wilt me ook ophalen na sluitingstijd.

Ze rijd weg en ik kijk achter me en daar is een tweede controle, hier zien ze de datum wel en beslissen ze me niet binnen te laten. Hier zal ik waarschijnlijk nog wel een keer terugkomen met meer tijd dus kies ervoor geen nieuw kaartje te kopen. De vrouw met wie ik heb afgesproken is lastig te bereiken doordat ik geen telefoonnummer heb. Als ik terug loop weet ik niet zeker of ik haar tegen kom en wil ook niet dat zij hier lang staat te wachten terwijl ik niet meer kom opdagen. Een oplossing is dat nu ik hier toch ben, ik toch binnen even rondkijk wat er allemaal te zien is.

Naar nog geen 5 minuten komt er een man op de scooter aan die weet van mijn verlopen ticket. Ik leg hem even uit hoe het zit, hij toont begrip en laat me verder rond kijken. Even later komen er twee mannen, één lopend en de ander op de scooter. Ook zij beginnen over mijn ticket en ze bieden me aan gratis terug te rijden naar de uitgang. Ik laat weten dat ik het aanbod waardeer maar dat ik toch lopend terug zal gaan. Zo kan ik onderweg nog wat foto's schieten en zoeken naar die vrouw die me hier heeft afgezet.

Op de terugweg kom ik haar met geluk tegen. Ze is op de hoogte en zal dus niet voor niks op en neer rijden. Bij de poort neem ik mijn paspoort in ontvangst en neem ik de fiets weer naar de school.

Het filmpje is klaar, maar door het slechte internet van hier zal het iets langer duren voor ik het kan posten.

Abstract portret

In de les van gisteren hebben we een abstract portret getekend. Dit is een lastige opdracht en daarom heb ik al twee eigen voorbeelden gemaakt en doe ik het nog een keer voor in de les zodat ze allemaal kunnen zien wat de opdracht is. De opdracht is een gezicht tekenen van je klasgenoot zonder op het papier te kijken en alleen maar kijken naar degene die voor je zit. Het is merkbaar dat ze dit heel erg lastig vinden.

Ze zijn net als wij gewend om naar het blad te kijken en de potlood van het papier te halen. Naar vele malen opnieuw beginnen komt er wel vordering in. De leeftijd was van drie tot vijftien jaar oud. Dus gemiddeld een jonge groep, maar wel een groep die het snel op pakt en het ook niet erg vind om meerdere malen opnieuw te beginnen met de opdracht.

Jasmin was vandaag niet bij de les, omdat ze ziek was. Gelukkig namen wat oudere kinderen de taak over om te vertalen voor de jongste studenten. Door met handen en voeten uit te leggen kwam ik zelf ook al erg ver.

Ik was van plan deze week elke dag 90 minuten les te geven. Dat is gister erg goed gegaan, maar vandaag sloten er veel kinderen later aan door dat een andere les later klaar was. Ik wil iedereen de mogelijkheid geven deel te nemen, dit is de reden dat ik nog wat langer door ben gegaan. Alles wat uiteindelijk niet af is gemaakt neem ik mee en breng ik de volgende dag weer mee naar de klas, zodat ze het alsnog kunnen afmaken.

Patronen tekenen

De communicatie hier is nog wat ingewikkeld, daarom heb ik getekende posters gemaakt voor mijn lessen. Iedereen is welkom en daardoor is de voorbereiding wel wat werk. Het is dus de bedoeling dat het voor jongens en de meiden leuk is. De lessen moeten ook geschikt zijn voor kinderen van drie tot en met zeventien jaar oud. Het niveau moet voor iedereen haalbaar en uitdagend zijn en dat brengt wel wat met zich mee.

De leerlingen variëren vandaag tussen de 3 en 15 jaar oud. Het differentiëren wat ik heb geleerd op de vrije school is hier ook wel toe te passen. Voor de jongere kinderen heb ik een voorbeeld gemaakt die ze kunnen inkleuren en de oudere kinderen mogen hun patronen zelf gaan creëren. Bij sommige is nog wat aarzeling te zien, omdat ze de Engelse taal nog niet helemaal kennen. Dus is het heel fijn dat Jasmin van veertien jaar mij wil ondersteunen door mijn verhaal te vertalen.

Mijn les start om tien uur in de ochtend. Mijn klas bestaat wel uit drie leerlingen. Niet veel later komen er vier bij en voor ik het weet zijn er zo’n zeventien kinderen bezig geweest met mijn tekenles. Naar 90 minuten gaan we toch maar de spullen opruimen. Iedereen helpt erg goed mee en voor ik het weet is alles weer zoals het voorheen ook was.

De tekenopdracht is patronen tekenen. Dit komt veel voor in alle stoffen die je hier ziet. Dit deed me ook besluiten om de voor mij gemaakte Longyi aan te trekken.

Aan het eind krijgen ze een kleurplaat die ze in hun eigen tijd kunnen kleuren. Het is nu vakantie en sommige kinderen wandelen alleen maar wat rond. Dat bracht mij op het idee wat mee te geven wat ze in hun vrije tijd kunnen doen.

Het filmpje van deze les is onderweg, maar aangezien het meer als anderhalf uur duurt voordat het geupload is en het hier al 2 uur s'nachts is geweest kies ik er toch maar voor om naar bed te gaan. Heb morgen namelijk mijn eerste meeting over het creatieve project wat hier al opgezet is.

Mandalay hill

Samen met 2 novicen en een student ga ik mee naar de Mandalay hill. Nyein Chanel Hlaing is de novice die me op de dag van mijn aankomst me al mee vroeg. De jongens heb ik gevraagd hoe ze het liefste wilde reizen en dit wilde ze graag te voet doen, dus dit hebben we ook vanaf de Phaung Daw Oo school gedaan.

We komen onderweg de monastry Shwenandaw tegen hier nemen we ook even een kijkje. De monastry uit 1880 is helemaal gedecoreerd met houtbewerking. De buitenkant is op verschillende plekken beschadigd maar het blijft een wonderbaarlijke tempel. Op sommige plekken kun je de overgebleven polychromie (schilderingen in veel kleur) nog zien zitten.

Bij de Kuthodaw pagode word ik verbluft door 729 marmeren stenen waarop de Tripitaka, de lessen van Boeddha staan. Elke steen is in een mini-pagode geplaatst en het wordt 's werelds grootste boek genoemd.

Na al een lange wandeling en vele foto’s te hebben gemaakt komen we aan bij de ingang van de Mandalay hill. Hier doen we zoals gebruikelijk onze schoenen/ slippers weer uit.

De klim van al die trappen (ongeveer 1730 treden) in deze warmte is redelijk zwaar en elke keer als je denkt dat het de laatste trap is komt er nog een om de hoek. Gelukkig is er onderweg wel genoeg te bewonderen. Eenmaal boven op 240 meter hoog kunnen we genieten van de zonsondergang, we waren precies op tijd.

Op de top leer ik twee monniken kennen. Ze willen graag in gesprek en zijn benieuwd naar mijn beweegredenen om hun land te bezoeken. De studenten praten mee, hierdoor oefenen ze ook weer met hun Engels.

Er zijn naar de zonsondergang niet veel mensen meer dus er is ruimte om te tekenen. Alle spullen heb ik heel de dag meegesjouwd. De studenten mogen een detail van het gebouw tekenen. Dit blijkt nog erg lastig, omdat er zoveel te zien is blijft het niet bij een detail. De volgende keer zou ik een klein papieren kader mee nemen voor zo’n opdracht.

Het volgende verhaal is alweer onderweg.

Slapen in een tempel op het water

De reis naar Inle lake is goed verlopen. We kwamen een uur later aan dan we hadden verwacht. Hier word er alleen niet geklaagd om de vertraging. Vanuit de bus pakken we een taxi naar de monastery (klooster voor monniken) die vanuit hier het beste te bereiken is. We bespreken vooraf de prijs voor de taxirit, zodat we niet voor verassingen komen te staan. Na een tijdje komen we aan bij het water en blijkt dat we nog met de boot moeten. Ondanks we dit van te voren niet wisten pakken we toch de boot om bij de monastery te komen. Op het water genieten we van de zonsopkomst. Prachtig om dit beeld met jullie te kunnen delen, door middel van mijn filmpjes. Rond 7 uur komen we aan en worden we erg warm ontvangen door de monnik. Voor komende dagen word deze plek onze slaapplaats.

Tijdens de reis zijn we veel wakker geweest dus zijn we nog wel een beetje moe. We besluiten daarom om eerst nog een uurtje te slapen voor we op pad gaan. We slapen op een dun matje op de grond. Het verbaasde mij hoe lekker ik dat uurtje had geslapen.

Eenmaal met de boot aangekomen op het land zoeken we naar scooters. Op een plek waar er verschillende staan stoppen we en vragen of we er een paar kunnen huren. Helaas blijkt dat wij ze hier niet mogen huren. Wel word er meteen een tuktuk geregeld die heel deze dag ons overal heen brengt.

We komen als eerst aan bij een wijnproeverij. De wijn smaakt heerlijk en er is ook een adembenemend uitzicht. In de verte in de natuur is een brand te zien. Dit heb ik in de afgelopen tijd wel vaker gezien. Ik was nieuwsgierig genoeg om te vragen wat hier de oorzaak van is. Hier in Myanmar word veel afval gedumpt in de natuur. Dit willen ze schoonmaken en dit doen ze door middel van het afval in brand te steken. Dat er dan ook wat natuur afbrand is schijnbaar hier niet zo gek.

We bezoeken hierna nog een pagode in de bergen en daarna een dorpje op het water. Onvoorstelbaar dat mensen zo op het water leven. Je ziet erg kleine kinderen alleen op bootjes en je kan bij verschillende huisjes zo naar binnen kijken. Ook is er een schooltje op het water.

De volgende dag huren we fietsen. Onze route hebben we de dag van te voren al uitgestippeld. We hebben vijf fietsen, want Mike heeft nog nooit leren fietsen dus die heeft bij Tessa, Tim en mij achterop gezeten. We komen als eerst aan bij een pagode waarvoor we vele trappen moeten lopen. Eenmaal boven zie ik twee puppies waarvan ik de ribben zo kan tellen. Er ligt een blikje boven waar ik wat van mij eigen water in stop. In mijn tas zit helaas geen eten wat ik ze kan geven, daarom besluit ik bij een shop wat cakejes voor ze te kopen en weer terug te lopen over die eindeloze trap. Wanneer de hondjes het met genot eten voel ik de voldoening door me heen stromen. Naar deze bezienswaardigheid gaan we naar de hot spring. De hot spring is een bron met water waarvan de temperatuur hoger ligt dan de omgeving. Omdat je hier alles bedekt houd hadden we alleen maar kleren mee genomen. Eenmaal bleek bij de ingang dat lokale mannen in een ander stuk zitten. In ons stuk waren dus allemaal toeristen in hun zwemkleding. Beetje ongemakkelijk als je met je kleren het water in gaat, maar verder iedereen in zwemkleding zit.

Aan de jongens die met ons mee waren heb ik gevraagd hoe ik kan bidden voor de monnik. Ik wil me aanpassen aan hun cultuur, normen en waarden. Je bid als eerst voor de monnik, daarna voor je ouders en als laatste voor de leraren. In de drie keer dat ik dit heb geprobeerd keek de monnik me met een glimlach aan. Het is onbeschrijfbaar dat mensen met zo weinig/niks toch alles met je willen delen. Al met al een leerzame en leuke reis.

Hier in Mandalay hebben een groot deel van de studenten de examens al gehad, maar een deel moet nog even door. Vele studenten nemen in de drie maanden vakantie de keuze om naar hun eigen dorp of stad terug te gaan. Sommige kinderen hebben deze keuze niet, doordat er niet genoeg geld is of ze geen ouders meer hebben.

De hond van de golden house eet bijna elke avond slippers die staan voor de bieb van de school. Voor de hond heb ik een voedingsbakje gekocht. Die ondertussen al is verdwenen. Waarschijnlijk vond iemand het bakje zo mooi en zit er nu een kindje uit te eten. Op die manier is het ook goed terecht gekomen. Ik heb natuurlijk wel een nieuw bakje gehaald, want eten uit een kapot geknipte fles was toch niet zo fijn. Dit keer heb ik een student van hier er hond laten opschrijven in het Birmees. In de hoop dat het bakje nu iets langer kan blijven staan. De brokken en botjes worden goed gewaardeerd en de hond luistert al redelijk goed. Wel blijf ik natuurlijk ver genoeg uit de buurt en blijf ik op mijn hoede voor mijn eigen veiligheid.

Het is hier nu al zo warm, maar toch noemen ze dit het winterseizoen dat zou je toch niet zeggen met 37 graden. Hierna komt de hot season ben benieuwd hoe ik dat uit ga houden. Zelfs de lokale mensen schijnen daar best moeite mee te hebben.

Ik ga weer verder met mijn lessen voorbereiden en zal zo snel mogelijk weer een verhaal achter laten.

Filmpjes van mijn reis in Myanmar

Door wat technische problemen kreeg ik de filmpjes niet eerder online.

Alle filmpjes zijn nu te vinden onder het icoontje Videos.

Veel kijk plezier en laat even weten wat jullie er van vinden!

Groetjes vanuit Myanmar,

Michelle