Het is lastig om de mensen van wie ik hou een tijdje te moeten missen, maar ik weet dat deze reis het waard is.

Naar hard werken en veel stress is het dan eindelijk zo ver, met al mij studiepunten op zak en toestemming van de examencommissie ben ik nu in Myanmar aangekomen, dit is het land waar ik drie jaar geleden door Nico (docent) veel over hoorde. Dat gesprek over Myanmar is me altijd bijgebleven en hier wou ik zelf iets mee gaan doen.

Met deze lange reis ga ik voor het eerst alleen over de grens. De dag van vertrek heel vroeg opgestaan en vertrokken naar Schiphol. Samen met Ben alle vluchtinformatie nog een keer gecheckt voor eventuele veranderingen.

Degene die me kennen weten dat ik meestal alles goed tot in de puntjes georganiseerd wil hebben, zodat er niks mis kan gaan. Deze reis ben ik anders begonnen. Mijn koffer heb ik zelfs pas één dag voor vertrek ingepakt. Wat ik wil is alles tijdens de reis op me af laten komen en daarop reageren en niets vooruit plannen.

Onderweg op het vliegveld en in het vliegtuig al een paar mensen ontmoet die al eens in Myanmar zijn geweest. Er werd mij verteld dat de ballonvlucht in Bagan een grote aanrader te zijn. De vliegreizen zijn redelijk goed verlopen, naast de buikpijn verliep verder alles goed.

Na 2 dagen reizen was ik opgelucht dat ik er was. Princes en Jasmin stonden al klaar om mij op te halen en met een blaadje waar ze me naam op hadden staan heette ze me welkom. Na een klein uurtje rijden met de auto zijn we aangekomen op de school en halen we meteen de sleutel op bij Chit su. De meiden geven mij wat tijd om op te frissen, hierbij maak ik al meteen sommige delen van de kamer schoon omdat deze niet zo schoon is als ik gewend ben.

Zodra ik weer buiten ben word ik warm ontvangen, de kinderen geven mij een rondleiding over het schoolterrein. Ondertussen krijg ik veel vragen over wie ik ben, krijg ik al knuffels en pakken ze mijn hand goed vast als ik met ze mee loop.

Rond vijf uur vertrek ik naar de supermarkt, dit was ongeveer 20 minuten wandelen. Dit was voor mij de eerste keer dat ik een kwartier stil stond bij een kruispunt om uit te zoeken wanneer ik het beste kon lopen, het is nogal chaotisch of beter gezegd een beetje ongeorganiseerd op zon kruispunt. Bij al die hectiek komt dan ook nog het getoeter van de voertuigen, dit doen ze als ze gaan inhalen.

Na de supermarkt haal ik een nieuwe telefoonkaart voor internetgebruik. Ik kon het niet laten om het kledingsetje dat ik op de heenweg al zag hangen te gaan kopen. Bij terugkomst kwam de schrik even vrij toen de poort dicht was van het schoolterrein, gelukkig kon een monnik mij geruststellen dat er een andere poort nog wel open was.

Een goed begin van deze reis.