Samen met 2 novicen en een student ga ik mee naar de Mandalay hill. Nyein Chanel Hlaing is de novice die me op de dag van mijn aankomst me al mee vroeg. De jongens heb ik gevraagd hoe ze het liefste wilde reizen en dit wilde ze graag te voet doen, dus dit hebben we ook vanaf de Phaung Daw Oo school gedaan.

We komen onderweg de monastry Shwenandaw tegen hier nemen we ook even een kijkje. De monastry uit 1880 is helemaal gedecoreerd met houtbewerking. De buitenkant is op verschillende plekken beschadigd maar het blijft een wonderbaarlijke tempel. Op sommige plekken kun je de overgebleven polychromie (schilderingen in veel kleur) nog zien zitten.

Bij de Kuthodaw pagode word ik verbluft door 729 marmeren stenen waarop de Tripitaka, de lessen van Boeddha staan. Elke steen is in een mini-pagode geplaatst en het wordt 's werelds grootste boek genoemd.

Na al een lange wandeling en vele foto’s te hebben gemaakt komen we aan bij de ingang van de Mandalay hill. Hier doen we zoals gebruikelijk onze schoenen/ slippers weer uit.

De klim van al die trappen (ongeveer 1730 treden) in deze warmte is redelijk zwaar en elke keer als je denkt dat het de laatste trap is komt er nog een om de hoek. Gelukkig is er onderweg wel genoeg te bewonderen. Eenmaal boven op 240 meter hoog kunnen we genieten van de zonsondergang, we waren precies op tijd.

Op de top leer ik twee monniken kennen. Ze willen graag in gesprek en zijn benieuwd naar mijn beweegredenen om hun land te bezoeken. De studenten praten mee, hierdoor oefenen ze ook weer met hun Engels.

Er zijn naar de zonsondergang niet veel mensen meer dus er is ruimte om te tekenen. Alle spullen heb ik heel de dag meegesjouwd. De studenten mogen een detail van het gebouw tekenen. Dit blijkt nog erg lastig, omdat er zoveel te zien is blijft het niet bij een detail. De volgende keer zou ik een klein papieren kader mee nemen voor zo’n opdracht.

Het volgende verhaal is alweer onderweg.