Voor degene die mij nog niet kennen, ik ben iemand die zoveel mogelijk kansen die ik krijg aangrijp. Dat is ook hoe ik hier terecht ben gekomen. Soms moet ik opletten dat ik niet teveel tegelijk wil, maar tot nu toe is het altijd goed gekomen.

Mijn idee van deze reis was vooral veel leren van de mensen van hier. Ik vind alles wat met de hand gemaakt is interessant en dat komt hier heel goed uit. Jammer genoeg word niet op elke plek waar een product verkocht word datgene ook gemaakt.

Maar op sommige plekken en in de juiste dorpjes zie je mensen aan het werk. Zo hebben jullie al misschien mijn bamboe filmpje gezien. Deze plek kwam ik onverwacht tegen, omdat ik de weg kwijt was. Door de rust had ik nu wel de mogelijkheid om er naartoe te gaan en te vragen of ik mee mocht kijken. De mensen waren zo gastvrij, voor ik het wist stond er al een bamboe stoel klaar om in te gaan zitten. Ik heb verschillende filmpjes / foto’s gemaakt en alles goed in me opgenomen. Ik kon het niet laten om te vragen of ik het ook mocht proberen. Dit vragen ging met handen en voeten, want de Engelse taal was bij deze mensen niet bekend. Naar een paar minuten waren er geen twee maar vijf mensen die om me heen stonden om mee te kijken. Ik wilde ze bedanken en wat geld geven, maar dit wilde ze niet. Voor de volgende keer weet ik dat ik beter iets lekkers of een bloemetje kan halen.

In een straat hier niet ver vandaan worden schoenen gemaakt. Twee studenten zijn met me mee om te vragen of ik het van binnen ook mag zien. Ook hier is de Engelse taal nog niet bekend. De schoenen zijn allemaal van zwart leer, er zit nog wel een kleine variatie in modellen. Op deze plek zijn niet alleen volwassenen aan het werk, maar ook kinderen die eigenlijk op school zouden moeten zijn. Het blijft vreemd voor mij dat er in deze tijd nog plekken zijn waar het niet de normaalste zaak van de wereld is dat kinderen naar school mogen.

Nico heeft me aangeraden om naar het plaatje Amarapura te gaan. Bij de motortaxi wou ik even vragen hoe duur het zou zijn. Ik dacht eraan een andere dag te gaan met meer voorbereiding, maar dat begrepen ze niet en voor ik het wist was er een prijs afgesproken. Een spontane actie daar hou ik wel van.

De heenweg op zichzelf was al een hele ervaring. Normaal kan ik er best tegen om hard te rijden, maar nu ging het toch wel erg snel. Wat me nu pas voor het eerst opvalt is dat er ook niet echt ergens een snelheid staat aangeven. Op de motor kom ik erachter dat mijn helm wat los zit en zo naar achter waait. De hele rit heb ik me dus goed vastgehouden met één hand en met de andere hand de helm. Er zijn geen foto’s van, maar geloof me het zal er vast grappig uit hebben gezien. Onderweg is al veel moois te bewonderen, zo komen we langs vele pagodes. Voor de mensen hier ben ik zelf een bezienswaardigheid, iedereen kijkt me aan, ze praten over me en ze maken foto’s. Dat ze met me op de foto willen gebeurt hier wel erg vaak en ook op bijna alle plekken waar ik kom. Dit zijn ook niet alleen de mensen vanuit Myanmar, maar ook toeristen uit onder andere Thailand.

Bij aankomst bleek het museum en de opleiding waarvoor ik kwam dicht te zijn. Gelukkig vonden ik en mijn bestuurder een alternatief, een plek waar meiden satijn aan het weven waren. Het weven mocht ik hier niet proberen, want als er één ding mis gaat kun je niet meer terug en heb je de dure stof verpest. Dat wil ik ook niet op mijn geweten hebben. Op de terugweg zie ik nog een shop met veel houten producten. Mijn motorrijder vind het niet erg daar nog even te stoppen. Het is er pauze, maar omdat ik kom kijken gaat er toch een man aan het werk. Wat prachtig om dit handwerk te mogen zien. Door mijn eigen ervaring met houtbewerking op de vrije school weet ik hoe lastig het is, een klein foutje en je kunt opnieuw beginnen.

In the end we only regret the changes we didn’t take