Bagan

Een plek waar meer dan 2000 tempels te zien zijn. Dit is een plek die Grace ( vrijwilliger uit Australië ) en ik gaan bezoeken. We nemen ieder één student mee om deze ervaring te delen. Grace heeft Nicky (17) gevraagd een student uit Tessa’s avondklas en ik neem Jasmin (14) mee, ze is een goede hulp bij mijn lessen dus heeft dit ook wel echt meer dan verdiend. Op het moment dat ik bij de poort kom is er nog niemand, het is toch al bijna tijd om opgehaald te worden.. gelukkig komt Nicky na een paar minuten aan. Nicky gaat op zoek naar Grace en Jasmin en ik wacht bij de deur voor als onze taxi aankomt. Na een paar minuten komen ze beide dan toch bij de poort, eenmaal compleet vertrekken we met de tuktuk naar het busstation.

Om half 9 vertrekken we in een kleine bus naar Bagan. Met deze bus voel je alle hobbels in de weg. Ik heb geen idee hoe hard we rijden, maar het lijkt of er haast is. Onderweg worden er nog mensen opgepikt om mee te gaan. Er is een medewerker in de bus die er mede door zijn rode tanden niet echt hygiënisch uitziet, de rode tanden komen door het kauwen op betelnut, dit is een rauwe noot. Op een moment heeft hij ook de tas van Jasmin vast. Geen idee waarom, maar hij zet hem meteen terug wanneer hij naar mij kijkt.

De hobbelige weg en een lokale man die de hele tijd dicht bij ons staat zorgen ervoor dat ik niet kan slapen. Tussendoor maken we een pauze om wat te eten. Ik neem op deze plek alleen witte rijst en groenten.

Rond twee uur komen we eindelijk aan bij de monastery waar we de komende nacht doorbrengen. We krijgen een klaslokaal om in te slapen en de novicen brengen meteen matrassen, kussens en dekens. Ik voel me niet zo goed dus stel voor even wat te rusten voor we op pad gaan. Op het moment dat ik wakker word voel ik dat ik een wc nodig heb, voor de wc moeten we minimaal vijf minuten lopen en hoe dichter bij ik ben hoe meer vaart dat ik maak. Ik duw mijn mobiel snel in de hand van Nicky en maak de deur open.. Het eten heb ik helaas niet binnen kunnen houden.

Toch neem ik de beslissing om niet nog eens te gaan liggen in dat klaslokaal, ik wil net als de rest lekker op pad. We hebben nog geen idee waar we zitten dus gaan op onderzoek uit in de omgeving. Ik krijg weer een ingeving om van de bekende weg af te gaan en een klein lokaal straatje in te lopen. Door dit te doen komen we uit bij een grote plas. Het is een prachtige plek, maar weer omgeven door al het afval dat mensen hier gewoon hebben gedumpt.

Op het moment dat we beslissen om weer richting de straten te gaan komen we uit bij een hotel bewaakt door honden. We zijn omsingeld door een paar honden, terug gaan heeft ook geen zin dus beslissen snel verder te lopen. Het blijft gelukkig alleen maar bij het blaffen. De plek is niet echt toeristisch, maar vragen toch of iemand voor ons een taxi kan regelen. Best snel is er een man die ons mee wil nemen naar een paar bekende pagodes. Als laatste komen we aan op een plek waar niemand meer is, de lampen zijn allemaal uit en er staan maar een paar slippers voor de deur. De doorgang is niet afgesloten dus kunnen toch naar binnen. Op dit moment komt de zaklamp die ik altijd bij me heb goed van pas. De andere meiden vinden het maar een beetje eng, maar voor mij is dit het mooiste moment van de hele dag.

Uiteindelijk gaan we uiteten, alhoewel ik me nog steeds niet lekker voel, zet ik me er toch toe om wat te eten. Ik ben de hele dag op pad geweest dus zal toch wat nodig hebben om morgen de dag mee te beginnen. De man zet ons na deze maaltijd netjes af bij de monastery. Hier blijkt dat de poort al is afgesloten, niemand loopt hier buiten rond. Na een paar minuten van zwaaien zien we eindelijk iemand in de verte die voor ons de poort open maakt. Nog geen vijf minuten binnen in het klaslokaal voel ik wat opkomen. De wc weet ik niet te redden dus is de prullenbak de dupe. De rest komt bezorgd een kijkje nemen hoe het gaat. De verdere details zal ik jullie besparen.

Midden in de nacht word ik wakker. Ik wil naar de toilet maar word op de helft omsingeld door blaffende honden. Wat ik niet wil is in hun territorium komen en dat ze me aanvallen dus loop ik terug. Iedereen slaapt en ik probeer me daar ook toe te zetten. Helaas was dit een korte nacht.

Rond 5 uur worden de E-bikes gebracht naar de monastery. Eerst oefenen we even op het pad voor de deur. Het is even wennen, maar in principe is het wel te doen. Bij iedere gat in de weg voel ik alleen wel continu de buikpijn. Toch vergeet ik dat als ik de lachende gezichten zie van onze studenten.

We bekijken de zonsopkomst vanaf een pagode en gaan daarna weer verder. We spreken met de lunch af met de andere vrijwilligers, waarvan de meeste naar deze trip niet meer terug komen in Mandalay. Ze nodigen ons uit om mee te gaan met hun gids. Met deze gids komen we op een plek met oude schilderingen. Naar een korte rondreis nemen we afscheid van de andere groep op een pagode.

De terugreis is ook in een kleine bus, maar ik ben blij als ik zie dat die man van de heenweg niet mee reist. De terugreis verloopt veel vlotter en ik heb een paar keer mijn ogen de rust kunnen gunnen. We komen laat in de avond aan op de school, ik breng Jasmin nog naar de golden house en loop vanuit daar snel naar mijn bed.

Ondanks dat ik me niet lekker voelde ben ik op één lunch na continu mee geweest. Ik voel en ben verantwoordelijk voor een meisje van 14 die ik mee heb genomen. Ik heb geen spijt van hoe ik de tijd heb besteed en zou het zo weer over doen.