Ik wil jullie graag vertellen over een hindoeïstische tempel in Mandalay. Een tijd geleden liet ik Juliana, een vrijwilliger uit Brazilië een paar goeie spots zien in deze omgeving, onder andere de beste pannenkoeken van hier en omstreken die ik in een achterbuurtje heb gevonden. Ook vertelde ik over de hindoeïstische tempels en dat er soms s'avonds mensen dansen en dat het heel bijzonder zou moeten zijn om dit mee te maken. Dit weet ik van Nico die hier al is geweest en de hindoeïstische mensen heeft ontmoet. Elke keer als ik langs kwam was er helaas niet veel te doen, maar Juliana kwam op het juiste moment. Zo konden we s'avonds een ceremonie bijwonen.

We werden warm verwelkomt door de mensen. Het is een kleine hindoeïstische tempel. De mannen en vrouwen staan gescheiden van elkaar (mannen links en vrouwen rechts). De monniken dragen oranje kledij. Deze avond was extra speciaal want er kwamen twee engelse sprekers. Normaal gesproken is het Birmees. Er zijn twee zusjes die ons alles in het Engels uitleggen. We werden uitgenodigd mee te dansen. Elegant en vol energie dansen we iets langer als een half uur. De mensen komen langzaam binnen druppelen.

Na al deze dans pasjes bidden we. De jongens/mannen liggen helemaal op de grond, dit betekend dat ze hun hele lichaam geven. De sprekers komen binnen. Een vrouw is helemaal in het wit, dit zag ik een paar dagen geleden ook maar mijn Birmese studenten konden me niet uitleggen waarom ze dat droeg. Deze vraag stel ik nu dus aan Lamxi, ze legt uit dat ze dit kunnen gaan dragen als hun man niet meer leeft. Het is geen verplichting, maar ze kunnen voor deze keuze kiezen.

Het verhaal van de Engelse sprekers gaat over een konijn dat de leeuw verslaat. Niet door zijn fysieke kracht maar door zijn denk vermogen.

Wat ik bijzonder vind is dat hindoeïstische mensen bidden voor iedereen. Al ben je arm of heb je een andere religie het maakt ze niet uit, niemand is een uitzondering.

Deze ervaring heb ik ook met Ben gedeeld op zijn eerste avond in Myanmar. De ceremonie is namelijk elke zondag. Voor deze avond heb ik speciaal een sari (traditioneel kledingstuk, stof van 6/7 meter lang) gekocht. De stof wikkel je om je lichaam heen. Naar een paar keer proberen zit het redelijk goed.

Tijdens de ceremonie viel de elektriciteit uit, waardoor het even wat anders was dan de vorige keer. Het mooie is dat iedereen gewoon door gaat met zingen en het enige wat veranderd is hun volume omdat de microfoon het niet meer doet.

Prachtig om meer culturen in één land te ervaren.