Om vijf voor zeven sta ik klaar om opgehaald te worden om naar plaats Kalaw te vertrekken. Liever vijf minuten te vroeg dan te laat.. Om zeven uur is er alleen nog niemand en naar een kwartier wachten word ik zenuwachtig. Ik probeer het nummer op de busticket meerdere malen te bellen maar helaas neemt niemand de telefoon op, dus besluit ik te rennen naar de shop waar ik mijn bus tickets heb gekocht. Bij aankomst zie ik dat de shop nog dicht is, gelukkig is de winkel ernaast wel open en zij proberen mij te helpen. Helaas weten zij ook geen oplossing en op dat moment loopt er een Birmese jongen binnen die tijd vrij maakt om mij ook te helpen. Hij belt ook meerdere keren en krijgt eindelijk iemand te pakken. Hij laat me weten dat het het beste is hier te wachten, meteen hierna krijg ik een stoeltje aangeboden om op te zitten. Om 7:40 komt eindelijk het busje aan op het kruispunt. Samen met de jongen en twee monniken die ik in de tussen tijd heb ontmoet lopen we naar het busje. Eindelijk zit ik gerustgesteld in de bus en zwaai ik de jongens uit. Om half negen kom ik pas aan op het bus station. Hier stappen we over naar een ander busje waar ik voor de eerste keer pas verplicht ben om mijn gordels om te doen.

Na een paar minuten in de bus kom ik erachter dat mijn sleutel niet meer in mijn broekzak zit. Aangezien ik het snel merk zijn er maar een paar plekken waar de sleutel kan zijn, de winkel waar ik op een stoeltje heb gezeten, de vorige bus of op de weg naar de shop toe. In de bus bel ik een aantal keren met de busmaatschappij, helaas zien zij op de stoelen waar ik heb gezeten geen sleutel. Ookal weet ik zeker dat de sleutel in mijn broekzak zat, controleer ik toch een paar keer mijn tas. Verder informeer ik de jongen van de shop die me vanochtend eerder al heeft geholpen en een vrijwilligster van de school. Allebei hebben ze voor mij gekeken in en rondom de winkel. Helaas kreeg ik het bericht dat er niks is gevonden.

Het is altijd vervelend als je iets kwijt raakt, maar iets wat niet helemaal van jou is maakt het nog vervelender. In de verdere busrit ben ik alleen maar nog aan het bedenken wat ik kan doen. Alles op papier zetten, de tas nog een keer checken of misschien eerder naar huis om zelf te gaan zoeken.

Kalaw is wel de plek waar ik me al een hele tijd op had verheugd. Dit is de plek waar ik heb kunnen reserveren om olifanten te verzorgen. Hiervoor moet je vroeg reserveren, omdat dit erg gewild is. Kalaw ligt in de bergen omringd door de natuur. Mijn hotel voor de aankomende dagen is ook al gereserveerd. Dit doet me uiteindelijk besluiten om niet eerder terug te gaan. Ik heb hard gewerkt om hier te zijn en het lijkt me geweldig dus het zou onverstandig zijn om meteen terug te keren. Ook heb ik geen zekerheid dat ik de sleutel terug vind als ik eerder terug ga.

Hoewel mijn gedachten de eerste dag nog heel erg bij de sleutel is ga ik toch op pad om de omgeving te zien. Ik loop door het centrum en ook nog binnen bij een pagode, hierna loop ik pas naar het hotel. Avondeten doe ik daar en dan ga ik vroeg naar bed. De eerste dag ben ik in gedachten volop bezig geweest met mij sleutel en de tweede dag, de dag met de olifanten besluit ik dat ik vooral wil genieten van dat moment en me even niet bezig te houden met de sleutel. Om half zes zit ik al klaar voor het eten en om zes uur vertrek ik naar het olifantenpark. Ik hoef er pas om negen uur te zijn, maar aangezien ik besluit te lopen vertrek ik op tijd zodat ik niet te laat zal aankomen.

Na een eindje lopen vraag ik wat mensen of ik de goede richting op ga. Helaas kennen de meeste mensen de plek niet en kunnen me dus niet verder helpen. Na een tijdje stopt er een auto naast me en bied me een lift aan. Ookal zit de auto helemaal vol met mensen ze maken toch plek voor mij. Iedereen stelt zich voor en hieruit komen hele gesprekken. Ook krijg ik een ontbijt pakketje met koekjes en drinken. Wat een verwennerij om met deze mensen mee te mogen rijden. Één vrouw uit de auto komt uit Singapore en geeft me ook nog haar email adres voor als ik ooit in de buurt ben. Ze willen een eigen school beginnen en nodigen me nu al uit daar les te komen geven.

Door deze rit kom ik veel te vroeg aan en hierdoor kan ik nog even genieten van de thee. Als eerste mag ik naar de olifanten toe om ze te gaan voederen. Wat zijn het toch prachtige dieren. Langzaamaan komen er meerdere mensen bij en in totaal zijn we met zeven personen. Deze dag maak ik mee met een Amerikaans stelletje. Zij hebben al vaker olifanten verzorgt in andere landen, dat is ook wel te merken aan hun omgang. De eerste keer dat ik de pompoen voerde aan de olifant kan ik je wel vertellen dat ik een beetje zenuwachtig was. Naast een rondleiding en veel informatie over de olifanten mogen we ook de olifanten wassen. Het water is koud, maar dat vergeet ik meteen zodra ik weer in contact ben met de olifant.

De olifanten hier hebben hun eigen natuurgebied. Ze worden s’ochtends en s’middags verzorgt en dan weer losgelaten. In die uren krijgen ze eten, worden ze gewassen, de poten worden verzorgt en ze worden gecheckt op hun gezondheid. Iedere olifant heeft daarnaast zijn eigen medische dossier.

s’Middags genieten we van een lekkere lunch en na lunch planten we boompjes in zakjes, deze worden als ze groter zijn in hun natuurgebied geplaats. Terug bij de olifanten kunnen we ze weer voederen. Normaal gesproken mag je maar één olifant wassen, maar toch vraag ik of het niet nog één keer mogelijk is. Het was zo mooi en leuk, maar daardoor ook erg kort. Na overleg krijgen we nog een andere olifant die we mogen wassen.

Uiteindelijk krijg ik nog het aanbod om met het personeel terug te rijden. In de tussentijd dat hun alles opruimen kan ik me nog even midden in de natuur douchen.

Deze dag kost veel meer als de olifanten zien in de dierentuin, maar dit geeft een zoveel beter gevoel. Het geld wat ze hiermee ophalen gaat ook vooral naar het welzijn van de dieren. Op de olifanten word ook alleen maar door het personeel gereden en ze zijn grotendeels van hun tijd vrij, midden in hun eigen natuurgebied. Het personeel behandeld ze met respect en verwennen ze zoveel mogelijk.

De dag van mijn vertrek ga ik achter op de scooter van een medewerker van het olifantenpark samen naar het Indein dorp. Na deze schone bezienswaardigheid gaan we terug naar Inle lake. Hier pak ik s’avonds weer de bus terug richting de school. Ik kom s’nachts aan op het busstation en nadat er een hond in mijn jurk heeft gehangen pak ik de eerste taxi van het busstation naar school. Eenmaal veilig aangekomen klop ik aan bij een vrijwilligster waar ik even mag overnachten. De volgende ochtend ga ik meteen op zoek naar de sleutel. Met een foto van een gelijke sleutel ga ik alle winkels af waar ik langs ben gekomen. Vele mensen in de winkels kunnen gebrekkig Engels en met een foto van de sleutel die niet precies op de sleutel lijkt die ik zoek hoop ik maar dat mensen het begrijpen. Winkel na winkel word de kans kleiner dat iemand de sleutel heeft gevonden. Bij de laatste winkel voor de shop waar ik ben geweest leg ik mijn verhaal voor de zoveelste keer uit. De man loopt weg zonder enig gebaar waardoor ik denk dat hij mij niet begrijpt maar hij loopt naar een boom die bij de stoep staat waar ik opeens zie dat mijn sleutel in de schors is gestopt. Mijn lach is niet meer van mijn gezicht te krijgen. Ik bedank hem duizendmaal. Ik geloof nu wel een beetje in karma, misschien omdat ik me toch niet druk heb gemaakt dat ik de sleutel alsnog heb gevonden.