Het eerste deel over Yangon

De laatste weken in Myanmar zijn behoorlijk vol geweest. Daarnaast ben ik nog aan het wennen aan Nederland. Dit heeft ervoor gezorgd dat er even geen verhalen meer geüpload werden. Graag wil ik het toch voor mezelf nog op papier zetten en natuurlijk voor al mijn lieve volgers.

Het eerste deel over Yangon

De dag na de reis door Mingun besluiten we bus tickets te gaan halen voor onze volgende bestemming. Aangekomen bij de shop waar ze de tickets verkopen blijkt dat één bestemmingen die op ons lijstje staat ook mogelijk is. We besluiten de avond bus naar Yangon te pakken want we zijn minimaal 9 uur onderweg.

Tijdens deze busreis slaap ik overal doorheen in tegenstelling tot Ben, hij is continu wakker en moet nog even wennen aan alle veranderingen die op hem af komen.

Halverwege de lange busreis stoppen we bij een grote rust plek waar er allerlei kraampjes staan en een twee tal restaurants, bijna alle inzittende verlaten de bus maar wij blijven zitten en tot onze verontwaardiging horen wij het geluid van een kip! Nadat we elkaar hebben aangekeken van verbazing proberen te zoeken waar het geluid vandaan komt en zien we dat de passagier voor ons een levende kip heeft meegebracht. Uiteindelijk duurt de reis langer dan de geplande 9 uur, ook al heb ik daar zelf weinig van gemerkt.

Eenmaal aangekomen bij het enorme busstation pakken we de taxi, deze taxi wilde ons afzetten bij een groot Hotel in plaats ons gereserveerde Hostel, gelukkig zien we het op tijd en proberen we duidelijk te maken dat we hier niet moeten zijn. Uiteindelijk kunnen we het duidelijk maken aan onze mede passagiers die het weer aan de taxi chauffeur verteld. Na wat rond rijden stopt de taxi langs de kant van de weg en word ons duidelijk gemaakt dat we er zijn, dit vertrouwen we niet helemaal dus besluit Ben samen met de chauffeur naar het Hostel te lopen, dit blijkt halverwege de straat te zitten waar de taxi is gestopt.

We komen erg vroeg in de ochtend aan bij het Hostel en besluiten daarom in het Hostel te ontbijten, na wat rond gekeken te hebben weten we niet zo goed waar we kunnen eten. Het blijkt dat het ontbijt op een klein balkon geserveerd word met in de railing uitklapbaar tafeltjes, hierbij hebben we een uitzicht op de straat. Na het eten gaan we met wat uitleg van het personeel en een gekregen kaart van Hostel op verkenningstocht uit.

Na wat straten met vele kraampjes te hebben gezien gaan we opzoek naar wat plekken die staan aangegeven op ons kaartje. Al snel komen we bij een hindoeïstische tempel die gesloten blijkt te zijn, later als we terug komen is deze wel open en nemen we een kijkje binnenin. Ik had gehoord dat je bij de haven een boot tochtje kon maken, dus dit is de volgende plek waar we heen gaan. Onderweg naar de haven komen we langs een tempel waar we naar binnen willen lopen alleen worden we hier gewezen op een loket waar buitenlanders een ticket moeten kopen om binnen te komen, we besluiten deze dan maar over te slaan. Aangekomen bij de haven zien we de kleine bootjes al liggen en proberen we duidelijk te maken dat we met één van de bootjes mee willen, helaas blijkt er helemaal niemand Engels te verstaan en besluiten we verder te lopen.

We beginnen onderhand ook wat trek te krijgen maar willen niet bij één van de krampjes gaan eten, we vinden een heerlijke bakkerij waar we even de tijd nemen om wat te eten.

Het vervolg van mijn tijd samen met Ben

Voor een aankomstdag was het een behoorlijk drukke dag dus als ik wakker word laat ik Ben nog lekker even liggen en ondertussen ga ik het ontbijt ophalen en twee bestelde stukjes gebak, dit heb ik weken geleden geregeld omdat het Ben zijn verjaardag is. Ik wilde graag de naam van Ben op het gebak en een Birmese naam, maar doordat er hier andere letters gebruikt worden en zij meer letters hebben dan wij kun je namen niet letterlijk vertalen dus hebben de kinderen hier een nieuwe Birmese naam verzonnen, namelijk Miote. Ik haal ook nog wat pannenkoekjes en hotdogs. We eten heerlijk op het dak met uitzicht over het schoolterrein.

Na het eten kunnen we meteen in de taxi stappen die ik deze ochtend heb geregeld. We gaan naar Mingun en naar de Sagaing Hill. Net als altijd is onderweg ook weer een mooie ervaring met overal die kleine pagodas en de eigen gemaakte huisjes.

We rijden over een klein bruggetje en de taxichauffeur trapt hard op de rem en horen dan een hond heel hard piepen. De hond loopt kreupel van de auto vandaan en gaat stil zitten naast de kant van de weg, zijn pootje bloed en hij likt het schoon. Ik kan recht in de ogen van de hond kijken en voel me behoorlijk schuldig. We rijden een paar meter verder en dan stoppen we, ik dacht dat er eindelijk iemand was die een dier ging helpen maar in plaats daarvan kijkt de taxichauffeur naar de voorkant van zijn auto en stapt weer in. Op dat moment kan ik mijn tranen niet meer binnen houden, ik weet dat de cultuur hier anders is maar voor mij blijft dit toch heel cru. De dieren hier zijn aan hun lot overgelaten, gelukkig zit Ben naast me die me troost.

We komen aan in Mingun en het eerste wat we zien is de grote tempel. Ook al zie ik het nu voor de tweede keer het blijft indrukwekkend. De vorige keer had ik alleen tijd voor de tempel maar dit keer hebben we alles rustig kunnen bekijken. In Mingun is de grootste koperen bel van de wereld te zien. De bel is vier meter hoog en heeft een omtrek van vijf meter. De binnenkant ziet er ook wel interessant uit dus besluit ik erin te gaan staan, waarna vele mensen me volgen. De binnenkant is alleen wel vol geschreven met teksten die voor mij niet leesbaar zijn.

Voor we uit Mingun vertrekken komen we nog bij de witte Hsinbyume Pagoda. Deze pagoda is gemaakt in 1816. Het is in het echt nog mooier dan op de filmpjes. Op de top heb je uitzicht over de Irrawaddy river. Er zijn gelukkig niet veel toeristen alleen wat Birmese mensen die met ons op de foto willen. We nemen de tijd om rond deze pagode te lopen en ervan te genieten.

Vanuit deze plek gaan we naar de Sagiang Hill, dachten we maar de chauffeur neemt ons nog mee naar een andere plek. Het lijkt een soort museum waar vooral één monnik word geëerd. Helaas kunnen we de Birmese teksten niet lezen anders had ik er wel meer van opgestoken. Ook met behulp van de leerlingen weten we nog steeds niet precies welke plek dit geweest moet zijn.

Als laatste gaan we dan toch naar de Sagaing hill. We genieten opnieuw van een prachtig uitzicht ditmaal van de stad. Door de verrekijker van de taxichauffeur kunnen we er nog meer van genieten.

Bij de gouden pagode zijn er weer veel mensen die met ons op de foto willen, voor we het weten zijn we helemaal omsingeld door mensen met camera's. Zoals ik al eerder omschreef je bent zelf ook een bezienswaardigheid. Dit keer maak ik ook een filmpje om deze vreemde ervaring uiteindelijk ook met jullie te kunnen delen.

De dag sluiten we af in een restaurantje waar ik regelmatig eet.

Hindoeïstische tempel

Ik wil jullie graag vertellen over een hindoeïstische tempel in Mandalay. Een tijd geleden liet ik Juliana, een vrijwilliger uit Brazilië een paar goeie spots zien in deze omgeving, onder andere de beste pannenkoeken van hier en omstreken die ik in een achterbuurtje heb gevonden. Ook vertelde ik over de hindoeïstische tempels en dat er soms s'avonds mensen dansen en dat het heel bijzonder zou moeten zijn om dit mee te maken. Dit weet ik van Nico die hier al is geweest en de hindoeïstische mensen heeft ontmoet. Elke keer als ik langs kwam was er helaas niet veel te doen, maar Juliana kwam op het juiste moment. Zo konden we s'avonds een ceremonie bijwonen.

We werden warm verwelkomt door de mensen. Het is een kleine hindoeïstische tempel. De mannen en vrouwen staan gescheiden van elkaar (mannen links en vrouwen rechts). De monniken dragen oranje kledij. Deze avond was extra speciaal want er kwamen twee engelse sprekers. Normaal gesproken is het Birmees. Er zijn twee zusjes die ons alles in het Engels uitleggen. We werden uitgenodigd mee te dansen. Elegant en vol energie dansen we iets langer als een half uur. De mensen komen langzaam binnen druppelen.

Na al deze dans pasjes bidden we. De jongens/mannen liggen helemaal op de grond, dit betekend dat ze hun hele lichaam geven. De sprekers komen binnen. Een vrouw is helemaal in het wit, dit zag ik een paar dagen geleden ook maar mijn Birmese studenten konden me niet uitleggen waarom ze dat droeg. Deze vraag stel ik nu dus aan Lamxi, ze legt uit dat ze dit kunnen gaan dragen als hun man niet meer leeft. Het is geen verplichting, maar ze kunnen voor deze keuze kiezen.

Het verhaal van de Engelse sprekers gaat over een konijn dat de leeuw verslaat. Niet door zijn fysieke kracht maar door zijn denk vermogen.

Wat ik bijzonder vind is dat hindoeïstische mensen bidden voor iedereen. Al ben je arm of heb je een andere religie het maakt ze niet uit, niemand is een uitzondering.

Deze ervaring heb ik ook met Ben gedeeld op zijn eerste avond in Myanmar. De ceremonie is namelijk elke zondag. Voor deze avond heb ik speciaal een sari (traditioneel kledingstuk, stof van 6/7 meter lang) gekocht. De stof wikkel je om je lichaam heen. Naar een paar keer proberen zit het redelijk goed.

Tijdens de ceremonie viel de elektriciteit uit, waardoor het even wat anders was dan de vorige keer. Het mooie is dat iedereen gewoon door gaat met zingen en het enige wat veranderd is hun volume omdat de microfoon het niet meer doet.

Prachtig om meer culturen in één land te ervaren.

Long time, no see!

Twee weken heb ik met Ben optimaal kunnen genieten van het rondreizen door Myanmar. Maanden voordat ik hier was wist ik niet of het een goed idee was dat Ben langs kwam. Dit was namelijk iets wat ik helemaal zelf wou doen en ik wist ook niet of het land iets voor hem zou zijn. Het is hier nu eenmaal heel wat anders als thuis.

Nu ben ik zo blij dat ik dit met hem heb kunnen delen. Ik ben zo dankbaar dat hij voor mij naar de andere kant van de wereld is gereisd.

Het waren twee fantastische weken met veel afwisseling van activiteiten en emoties. Ik heb gehuild, gelachen en genoten. We hebben vele mooie plekken gezien en geweldige herinneringen gemaakt.

Twee weken heb ik me even niet bezig gehouden met alles opschrijven en zo snel mogelijk willen posten. Ik ga jullie in grote lijnen vertellen hoe het is verlopen, dus laat ik maar beginnen met de dag dat ik Ben opgehaald heb van het vliegveld.

In de ochtend heb ik eerst nog de graduation show van mijn andere school. Hier word ik met de motor door LayLay heen gebracht. LayLay is de docente waarbij ik privéles geef aan vier 18 jarige studenten. Ondanks dat we veel eerder vertrekken dan eigenlijk zou moeten komen we toch vijf minuten te laat, dit kwam doordat ze de weg niet wist. Gelukkig is het nog niet gestart. Uiteindelijk start het een half uurtje later. De kinderen hebben in twee weken tijd alle dansen ingestudeerd. Het is voor mij geweldig om mijn leerlingen te zien performen. De kinderen zijn traditioneel gekleed in longi's. Bij bijna elke dans kleden ze zichzelf om. Na alle dansen worden de certificaten uitgereikt. Één voor één komen ze naar voren en word er een fotomomentje gemaakt. Aan het eind worden er vele foto's gemaakt met mij erbij. Dan is het tijd om snel verder te gaan.

Ik vertrek wat eerder want ik wil er zeker zijn als Ben arriveert. We gaan terug om de auto en ZuZu op te halen. ZuZu is heel benieuwd naar Ben dus krijgt ze de kans hem als eerste Birmese meisje te ontmoeten. Als we bij de poort aankomen is ZuZu er niet dus loop ik snel naar de Golden House. Daar kan ik haar gelukkig vinden, maar terug bij de poort is LayLay weg. Terwijl ik geen idee heb waar ze is probeer ik haar te bellen met een student zijn telefoon, omdat die van mij verbindings problemen heeft. Gelukkig komt ze tijdens het bellen aanrijden.

Uit nieuwsgierigheid vraag ik waar ze was alleen daar krijg ik niks op terug. Het maakt me verder ook niet meer uit, want we zijn onderweg! ZuZu en LayLay kunnen het gelukkig goed met elkaar vinden. Doordat kinderen van hier niet gewend zijn om in de auto te zitten en snel ziek worden laat ik ZuZu voorin zitten en heb ik zakjes bij voor de zekerheid.

De rit duurt erg lang, maar nog langer, doordat LayLay overal de weg vraagt. In plaats van me druk te maken zoals ik vaak in Nederland doe val ik nu gewoon een paar keer in slaap. Ik weet dat ik er toch weinig aan kan veranderen. Als we eenmaal aankomen blijkt dat we op een verkeerde parkeerplaats staan, toch stap ik alvast uit om er op tijd te staan. Na een paar minuten komen ook ZuZu en LayLay naar binnen. Ik kan Ben al door de glazen ramen zien en hoe langer ik kijk hoe enthousiaster ik word. In het begin wou ik me inhouden om niet te kussen omdat ik ook birmese mensen mee heb genomen en het voor hun een vreemde gewoonte is, maar op het moment dat hij door de deur komt kan ik het niet helpen en vlieg Ben in de armen en geef hem meer kusjes dan ik van te voren had bedacht.

Het waren toch teveel kusjes, want ZuZu en LayLay lopen al vooruit naar de auto. Bij de auto krijgt Ben de kans om zich voor te stellen. Onderweg stoppen we bij een lokaal tentje waar we sap van de Toddy palmboom kunnen drinken. Het is niet alleen een plek waar mensen kunnen drinken, maar het is ook de plek waar die mensen leven. De vrouw heeft een kleine baby van (3 maanden) oud. Voor we het weten loopt ZuZu (12 jaar) ermee rond. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld, iemand die ze niet kennen toch hun kind in de armen toevertrouwen.

We gaan naar een tijdje weer verder en net als de heen weg stoppen we overal om de terugweg te weten te komen. Uiteindelijk komen we aan bij de school.

Bagan

Bagan

Een plek waar meer dan 2000 tempels te zien zijn. Dit is een plek die Grace ( vrijwilliger uit Australië ) en ik gaan bezoeken. We nemen ieder één student mee om deze ervaring te delen. Grace heeft Nicky (17) gevraagd een student uit Tessa’s avondklas en ik neem Jasmin (14) mee, ze is een goede hulp bij mijn lessen dus heeft dit ook wel echt meer dan verdiend. Op het moment dat ik bij de poort kom is er nog niemand, het is toch al bijna tijd om opgehaald te worden.. gelukkig komt Nicky na een paar minuten aan. Nicky gaat op zoek naar Grace en Jasmin en ik wacht bij de deur voor als onze taxi aankomt. Na een paar minuten komen ze beide dan toch bij de poort, eenmaal compleet vertrekken we met de tuktuk naar het busstation.

Om half 9 vertrekken we in een kleine bus naar Bagan. Met deze bus voel je alle hobbels in de weg. Ik heb geen idee hoe hard we rijden, maar het lijkt of er haast is. Onderweg worden er nog mensen opgepikt om mee te gaan. Er is een medewerker in de bus die er mede door zijn rode tanden niet echt hygiënisch uitziet, de rode tanden komen door het kauwen op betelnut, dit is een rauwe noot. Op een moment heeft hij ook de tas van Jasmin vast. Geen idee waarom, maar hij zet hem meteen terug wanneer hij naar mij kijkt.

De hobbelige weg en een lokale man die de hele tijd dicht bij ons staat zorgen ervoor dat ik niet kan slapen. Tussendoor maken we een pauze om wat te eten. Ik neem op deze plek alleen witte rijst en groenten.

Rond twee uur komen we eindelijk aan bij de monastery waar we de komende nacht doorbrengen. We krijgen een klaslokaal om in te slapen en de novicen brengen meteen matrassen, kussens en dekens. Ik voel me niet zo goed dus stel voor even wat te rusten voor we op pad gaan. Op het moment dat ik wakker word voel ik dat ik een wc nodig heb, voor de wc moeten we minimaal vijf minuten lopen en hoe dichter bij ik ben hoe meer vaart dat ik maak. Ik duw mijn mobiel snel in de hand van Nicky en maak de deur open.. Het eten heb ik helaas niet binnen kunnen houden.

Toch neem ik de beslissing om niet nog eens te gaan liggen in dat klaslokaal, ik wil net als de rest lekker op pad. We hebben nog geen idee waar we zitten dus gaan op onderzoek uit in de omgeving. Ik krijg weer een ingeving om van de bekende weg af te gaan en een klein lokaal straatje in te lopen. Door dit te doen komen we uit bij een grote plas. Het is een prachtige plek, maar weer omgeven door al het afval dat mensen hier gewoon hebben gedumpt.

Op het moment dat we beslissen om weer richting de straten te gaan komen we uit bij een hotel bewaakt door honden. We zijn omsingeld door een paar honden, terug gaan heeft ook geen zin dus beslissen snel verder te lopen. Het blijft gelukkig alleen maar bij het blaffen. De plek is niet echt toeristisch, maar vragen toch of iemand voor ons een taxi kan regelen. Best snel is er een man die ons mee wil nemen naar een paar bekende pagodes. Als laatste komen we aan op een plek waar niemand meer is, de lampen zijn allemaal uit en er staan maar een paar slippers voor de deur. De doorgang is niet afgesloten dus kunnen toch naar binnen. Op dit moment komt de zaklamp die ik altijd bij me heb goed van pas. De andere meiden vinden het maar een beetje eng, maar voor mij is dit het mooiste moment van de hele dag.

Uiteindelijk gaan we uiteten, alhoewel ik me nog steeds niet lekker voel, zet ik me er toch toe om wat te eten. Ik ben de hele dag op pad geweest dus zal toch wat nodig hebben om morgen de dag mee te beginnen. De man zet ons na deze maaltijd netjes af bij de monastery. Hier blijkt dat de poort al is afgesloten, niemand loopt hier buiten rond. Na een paar minuten van zwaaien zien we eindelijk iemand in de verte die voor ons de poort open maakt. Nog geen vijf minuten binnen in het klaslokaal voel ik wat opkomen. De wc weet ik niet te redden dus is de prullenbak de dupe. De rest komt bezorgd een kijkje nemen hoe het gaat. De verdere details zal ik jullie besparen.

Midden in de nacht word ik wakker. Ik wil naar de toilet maar word op de helft omsingeld door blaffende honden. Wat ik niet wil is in hun territorium komen en dat ze me aanvallen dus loop ik terug. Iedereen slaapt en ik probeer me daar ook toe te zetten. Helaas was dit een korte nacht.

Rond 5 uur worden de E-bikes gebracht naar de monastery. Eerst oefenen we even op het pad voor de deur. Het is even wennen, maar in principe is het wel te doen. Bij iedere gat in de weg voel ik alleen wel continu de buikpijn. Toch vergeet ik dat als ik de lachende gezichten zie van onze studenten.

We bekijken de zonsopkomst vanaf een pagode en gaan daarna weer verder. We spreken met de lunch af met de andere vrijwilligers, waarvan de meeste naar deze trip niet meer terug komen in Mandalay. Ze nodigen ons uit om mee te gaan met hun gids. Met deze gids komen we op een plek met oude schilderingen. Naar een korte rondreis nemen we afscheid van de andere groep op een pagode.

De terugreis is ook in een kleine bus, maar ik ben blij als ik zie dat die man van de heenweg niet mee reist. De terugreis verloopt veel vlotter en ik heb een paar keer mijn ogen de rust kunnen gunnen. We komen laat in de avond aan op de school, ik breng Jasmin nog naar de golden house en loop vanuit daar snel naar mijn bed.

Ondanks dat ik me niet lekker voelde ben ik op één lunch na continu mee geweest. Ik voel en ben verantwoordelijk voor een meisje van 14 die ik mee heb genomen. Ik heb geen spijt van hoe ik de tijd heb besteed en zou het zo weer over doen.

Mandala's maken

Een nieuwe dag en een nieuwe les. Ik ga mandala's maken met de kinderen.

Zoals ik in elke les probeer, zorg ik voor differentiatie in mijn les. De kinderen kunnen dus kiezen uit een kant en klare mandala die ze alleen hoeven in te kleuren of een mandala waar ik lege vlakken in heb gelaten, zodat ze deze zelf kunnen opvullen en als laatste één die ze helemaal zelf kunnen ontwerpen. Veel kinderen willen het toch zelf proberen. Iedereen gaat snel aan de slag. Kinderen die al snel klaar zijn vragen of ze er nog één mogen maken. Waarom ook niet, er is meer dan genoeg materiaal dat ik heb meegenomen en ook genoeg tijd. Het enthousiasme van de kinderen geeft mij weer nieuwe energie.

De volgende dag besluit ik hiermee verder te gaan. Ik ga met de kinderen een mandala maken van afval en 100 rozen die ik langs de straat heb gekocht. In eerste instantie was het lastig om uit te leggen want bloemen worden hier vaak gebruikt als offer voor Boeddha in de pagodes. Na de uitleg en een vertaling door Jasmin maken we een goed begin. De steentjes en het afvalhout verwerken we in de mandala. Als de mandala af is neem ik alle kinderen mee naar de derde verdieping zodat ze van bovenaf kunnen bewonderen wat ze zelf hebben gedaan. Iedereen die mee heeft geholpen krijgt twee roosjes.

Dit was voor mij de eerste keer in mijn leven dat ik buiten een les geef dus ben heel tevreden over hoe het is verlopen.

Niet alleen rozengeur en maneschijn.

Na een paar korte nachten begint het je wel een beetje op te breken. Ik zou graag meer van mijn nachtrust genieten, maar de laatste nachten gaat het wat minder. Ik heb bulten op mijn lichaam, waarvan de dokter heeft bevestigd dat het bulten zijn van bedwantsen (dit zijn beestje die in je beddengoed en matras gaan zitten). Mijn bed reinig ik nu iedere dag en mijn lakens hangen elke dag in de zon. Na wat klein ongedierte zoals een gekko, kleine spinnen, de grote hoeveelheid muggen en een grote tor is dit toch wel het meest vervelende beestje tot nu toe. Ik kon mezelf een paar dagen geleden omschrijven als een dalmatiër met rode vlekken in plaats van zwart. Het idee dat er beestjes in je matras leven en eruit komen als ze honger hebben geeft me nou niet echt een rustgevend gevoel.

Midden in de nacht word ik regelmatig wakker, hier is het nooit echt stil, maar daar had ik voorheen geen moeite mee. Ik kan namelijk makkelijk door veel geluiden heen slapen en was er hier ook zo aan gewend. Nu ik veel dingen heb om over na te denken gaat dit vele malen lastiger. De geluiden in de nacht variëren regelmatig en over het algemeen zijn het de honden die het hier s'nachts overnemen en met elkaar vechten. Als deze ophouden beginnen de katten hard te krijsen. De katten hier zijn net krijsende baby's. Verder is er nog het geluid van een man te horen, het lijkt meer op het geluid dat van een portofoon afkomstig is, dan op het geluid van een tv.

Heel vroeg in de ochtend word je weer gewekt met een gebed of de kinderen/mensen die buiten rond lopen. Vanmiddag heb ik op het betonnen dak geslapen met alleen een kussen. Klinkt niet super comfortabel, maar dit was het beste uurtje slaap tot nu toe van deze week. Dit hoort er ook allemaal bij. Op alles wat hier wel goed gaat is dit maar één druppel op een gloeiende plaat.

Dit wil ik graag jullie delen, omdat dit er ook allemaal bij hoort. In landen zoals dit kom je deze problemen wel vaker tegen. Hopelijk slaap ik snel weer wat beter.

The zoo

Na even peinzen heb ik toch besloten om naar de Zoo te gaan. Wat ik van te voren al wist is dat het niet hetzelfde zal zijn als de dierentuinen in Nederland. Een groep van school gaat dezelfde dag, maar ik ga alleen aangezien ik s'ochtends mijn les geef. Op de fiets van Yi Mon vertrek ik naar de dierentuin. Het duurt even voordat ik het vind en dan blijkt dat ik een paar rondjes teveel heb gefietst. Ook op deze plek betaal je als buitenlander meer dan de lokale bevolking.

Er zijn verschillende soorten dieren in het park. Bij ongeveer elke kooi is er een tentje waar je eten kunt kopen voor de dieren. Ik koop wat bananen voor de olifanten, deze worden alleen niet gewaardeerd en weggegooid. Gelukkig eten ze de komkommer later wel. Bijzonder dat een olifant kan spelen op een mondharmonica, alhoewel het naar mijn idee niet zou moeten. De olifanten zouden in de natuur en in groepen rond moeten lopen en niet aan kettingen in een klein territorium moeten leven.

Ik loop een beetje door het park heen en zie wel dat ze op hun manier lief proberen te zijn voor de dieren. Zo zijn er bij de konijnen en cavia's parasols neergezet voor wat schaduw.

Bij de beren besluit ik van het pad af te wijken en loop verder naar achteren. Ik zie vier kleine beren verdeeld over twee hokken. Ze lopen rondjes voor hoever dat gaat. Voor deze kleintjes haal ik eten. Op het moment dat ik begin te voeren beginnen de andere twee geluiden te maken die ik nooit eerder heb gehoord, dit is echt een moment dat ik even tranen in mijn ogen krijg en er niet bij kan dat ze in zo'n kleine kooi leven. Dan komt er achter me opeens een bewaker staan. Er zijn vast niet veel mensen die hier komen. Hij laat me wel de beren voeren.

Dit is een goed moment om te besluiten terug te gaan naar de school.