Twee weken heb ik met Ben optimaal kunnen genieten van het rondreizen door Myanmar. Maanden voordat ik hier was wist ik niet of het een goed idee was dat Ben langs kwam. Dit was namelijk iets wat ik helemaal zelf wou doen en ik wist ook niet of het land iets voor hem zou zijn. Het is hier nu eenmaal heel wat anders als thuis.

Nu ben ik zo blij dat ik dit met hem heb kunnen delen. Ik ben zo dankbaar dat hij voor mij naar de andere kant van de wereld is gereisd.

Het waren twee fantastische weken met veel afwisseling van activiteiten en emoties. Ik heb gehuild, gelachen en genoten. We hebben vele mooie plekken gezien en geweldige herinneringen gemaakt.

Twee weken heb ik me even niet bezig gehouden met alles opschrijven en zo snel mogelijk willen posten. Ik ga jullie in grote lijnen vertellen hoe het is verlopen, dus laat ik maar beginnen met de dag dat ik Ben opgehaald heb van het vliegveld.

In de ochtend heb ik eerst nog de graduation show van mijn andere school. Hier word ik met de motor door LayLay heen gebracht. LayLay is de docente waarbij ik privéles geef aan vier 18 jarige studenten. Ondanks dat we veel eerder vertrekken dan eigenlijk zou moeten komen we toch vijf minuten te laat, dit kwam doordat ze de weg niet wist. Gelukkig is het nog niet gestart. Uiteindelijk start het een half uurtje later. De kinderen hebben in twee weken tijd alle dansen ingestudeerd. Het is voor mij geweldig om mijn leerlingen te zien performen. De kinderen zijn traditioneel gekleed in longi's. Bij bijna elke dans kleden ze zichzelf om. Na alle dansen worden de certificaten uitgereikt. Één voor één komen ze naar voren en word er een fotomomentje gemaakt. Aan het eind worden er vele foto's gemaakt met mij erbij. Dan is het tijd om snel verder te gaan.

Ik vertrek wat eerder want ik wil er zeker zijn als Ben arriveert. We gaan terug om de auto en ZuZu op te halen. ZuZu is heel benieuwd naar Ben dus krijgt ze de kans hem als eerste Birmese meisje te ontmoeten. Als we bij de poort aankomen is ZuZu er niet dus loop ik snel naar de Golden House. Daar kan ik haar gelukkig vinden, maar terug bij de poort is LayLay weg. Terwijl ik geen idee heb waar ze is probeer ik haar te bellen met een student zijn telefoon, omdat die van mij verbindings problemen heeft. Gelukkig komt ze tijdens het bellen aanrijden.

Uit nieuwsgierigheid vraag ik waar ze was alleen daar krijg ik niks op terug. Het maakt me verder ook niet meer uit, want we zijn onderweg! ZuZu en LayLay kunnen het gelukkig goed met elkaar vinden. Doordat kinderen van hier niet gewend zijn om in de auto te zitten en snel ziek worden laat ik ZuZu voorin zitten en heb ik zakjes bij voor de zekerheid.

De rit duurt erg lang, maar nog langer, doordat LayLay overal de weg vraagt. In plaats van me druk te maken zoals ik vaak in Nederland doe val ik nu gewoon een paar keer in slaap. Ik weet dat ik er toch weinig aan kan veranderen. Als we eenmaal aankomen blijkt dat we op een verkeerde parkeerplaats staan, toch stap ik alvast uit om er op tijd te staan. Na een paar minuten komen ook ZuZu en LayLay naar binnen. Ik kan Ben al door de glazen ramen zien en hoe langer ik kijk hoe enthousiaster ik word. In het begin wou ik me inhouden om niet te kussen omdat ik ook birmese mensen mee heb genomen en het voor hun een vreemde gewoonte is, maar op het moment dat hij door de deur komt kan ik het niet helpen en vlieg Ben in de armen en geef hem meer kusjes dan ik van te voren had bedacht.

Het waren toch teveel kusjes, want ZuZu en LayLay lopen al vooruit naar de auto. Bij de auto krijgt Ben de kans om zich voor te stellen. Onderweg stoppen we bij een lokaal tentje waar we sap van de Toddy palmboom kunnen drinken. Het is niet alleen een plek waar mensen kunnen drinken, maar het is ook de plek waar die mensen leven. De vrouw heeft een kleine baby van (3 maanden) oud. Voor we het weten loopt ZuZu (12 jaar) ermee rond. Dat is hier de normaalste zaak van de wereld, iemand die ze niet kennen toch hun kind in de armen toevertrouwen.

We gaan naar een tijdje weer verder en net als de heen weg stoppen we overal om de terugweg te weten te komen. Uiteindelijk komen we aan bij de school.